Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

269. De Kulengrawer.

Heim. 16, 176 ff. 227 f. Vgl. die Zs. f. s.-h. Gesch. 4, 393 mitgeteilte Legende vom Mönch, der dem Gesang eines Vogels lauschend 200 Jahre dem Kloster fernbleibt.

In ole Tiden weer da man een Kulengrawer oewer dat ganze Karspel Parkentin: de müß eenmal des Awens Klock negen noch to Kulengrawen, denn de Dode hett den annern Morgen bisett warrn sullt. Up ene Stêde söcht he mit dat Karkenisen na, sind awer niks. As he awers daal graaft un deper in kummt, steit da en lütte Rustkist (Sarg mit plattem Deckel). De neem he herut un sett se da bi sik upn Öwer; un maakt de Kuul so vel deper, dat de Rustkist da ünner in kann. Nu weer de Rustkist so hübsch, as wenn se eerst nieg maakt weer. De Kulengrawer schrüfft se up, do hett de Dode en schön rood Sammetküssen ünnern Kopp. Do seggt he: »Du büst mi wol eer en vörnêmen Herr wesen; bi di much ik wol to Gast sien!« De Dode antwoort em: »Du kannst ja noch bi mi to Gast kamen.« Do seggt he: »Kumm eerst bi mi to Gast!« »Dat sall sien«, seggt de Dode; do sä de Kulengrawer: »So kumm morgen Awend man an de grote Karkenpoort, da will ik di entfangen.«

Den annern Dag seggt de Kulengrawer to sine Fru: »Mudder«, seggt he, »kaak to, ik krieg Fremde van Awend.« De Fru seggt, wat dat wol vor Fremde sien sulln. »Du sast em wol to seen krigen«, seggt de Kulengrawer, »kaak man en bêten to, du sast em wol to seen krigen.« – As de Klock nêgen ward, entfangt de Kulengrawer em an de grote Karkendœr, bringt em in sien Huus, sett sik mit em daal, un itt un drinkt mit em, as en anner Gast. As he für Genög êten hett, haalt he em ok en Piep un Tobak; do rookt he ok een. Nu he en Stunn sik da verwielt hett, da seggt he to den Kulengrawer: »Du giffs mi nu dat Geleit bet an de groot Karkenpoort un morgen Awend büst du bi mi to Gast.«

Den annern Dag entfangt he den Kulengrawer up den sulwigen Klockenslag un up de sulwige Stêd un geit mit em ünner de Eer herin. Do weer da en wunnerschön Gemaak; da weer allens so schön un herrlich in, un dabi is en anner Stuuf mit ene wunnerschöne Musik. De Kulengrawer müß awers in de eerste Stuuf bliwen un da gefallt em dat so good un wol, dat he meent, he weer noch kene Stunn da wêsen, un weer da gêrn all hunnert Johr. Nu kemen da welke dörch de Stuuf, de sine Vattern un Verwante wêsen sünd. »Vattern, wo wüllt gi hen«? röppt he. Se heft em nich antwoort, güngen all in de Stuuf mit de wunnerschöne Musik. Dat duur nich so lang, so keem da sine Fru. »Moder, wo wullt du hen?« röppt he werrer. Se hett em nich antwoort, is ok da herin gaan wo de wunnerschöne Musik weer. Nu keem sine erste Dochter. De Kulengrawer röp werrer, se hett em nich antwoort un güng ok da herin. Nu kemen noch sine annern Battern un Bekannte, de hefft em ok nich antwoort, un do keem sine leste un leefste Dochter. »Deern, wo wullt du hen?« röp de Kulengrawer; de süht em nich an un antwoort em nich, is ok in stillen hen gaan. Da verwunnert he sik un seggt: »Dat mag mi hier wol dat rechte Horenlock wêsen, loopt all van Huus weg na de wunnerschöne Musik hen.« As he nu meent, dat de Stunn sacht herüm is, kummt de werrer, bi den he to Gast wêsen is, un bringt em na de grote Karkenpoort hen; da verasscheed he em. De Kulengrawer kummt an sien Huus un kloppt an, Awens Klock tein. »Wer is davœr?« röppt ener. »Fraag noch lang, ik bün davœr; wo is mien Fru un mien Deerns?« seggt de Kulengrawer. »Wat förn Fru un wat för Deerns?« »Mine Fru un mine beiden Deerns. Ik bün ja de Kulengrawer.« »Nä«, seggt de anner, »dat bün ik, du büst wol wirrig«, un do will he em herutstöten. De Kulengrawer vermarkt Unraat: »Swêrenoot«, seggt he, »denn behool mi man bi Nacht; morgen fröh wöllt wi seen, wer de rechte Kulengrawer is.« He birrt so vêl, dat de anner em in lett. Do is he de Nacht upn Stool bisitten blêwen, un as se morgens upwaakt, fraagt he den annern, wo de Prester heet. De seggt em so un so. »Den Namen kenn ik nich akkrat«, antwoort de Kulengrawer un birrt em, dat he mit em nan Pastoren geit. De Paster fleit dat Kirchenbook up; da steit darin, dat vör sös hunnert Johr en Kulengrawer in de Gemeen wegkamen is, un kener hett wüß, wo he blêwen is. Da fraagt de Prester em, wat he ok dat Nachtmaal verlangen deit. »Ja!« seggt de Kulengrawer. De Köster wart haalt, dat he de Kark upslütt. Do gifft de Prester em dat Awendmaal. Dat hett he völlig entfangen. As he awers den Wien entfangen hett, is he sacht tosamen sackt un weer nu dood.

Durch Herrn cand. ph. Arndt aus Ratzeburg. Vgl. Grimm, Irische Elfenmärchen S. XXIV. – Wolf, Niederl. Sagen Nr. 148. Grimm, Deutsche Sagen Nr. 1. 151. Bechstein, Thüring. Sagen III, 183. 184. IV, 23. 29. Thiele, Danm. Folkes. II, 219.

*