Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

248. Ewig lewen.

Tau de Tied, as dat Wünschen noch helpen dä, do wier do en Fru, de wier frisch un munter, gesunt un stark, müch giern êten un drinken un harr all. wat êhr Hart begêhr. Wiel bat nu so mit êhr stunn, so wünsch se sik ewig tau lêwen. Bet hundert Jahr güng dat uk heel gaud; as se awer de hunnert tau faten harr, dar süng se an tausaam tau krupen un dat neem mitte Tied so tau, dat se ne mier gaan un staan, êten un drinken künn, un starwen künn se uk nich. De Minschen müssen êhr kanten un kieren, un wat tau êten gewen, as wenn se'n lütt Kind wier. Dat wier awer nonne (noch nicht) noog; se kröup all na gra' ümmer mier un mier tausaam un se eet niks mier un se drünk niks mier. 't köum tauletz so wied, dat se sik man dann un wann mier bewegen dä. Dar dachen de Lüer, dat wier am besten, wenn se ünnern Fönten ut kaam dä; wiel awer noch Lêwen in êhr wier, so kregen se êhr innen Glas un hängen êhr op inne Kirch. Se hengt nu inne Lübeker Marienkirch, un se iß nu so lütt as en Muus un bewêg sik man all Jahr eenmal mier.

Aus der Gegend von Oldenburg durch Herrn Schullehrer Knees in Neumünster. Vgl. den griech. Tithonos und Thiele, Danm. Folkes. I, 214.

*