Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

De ole Kaben

Ja, Herr, de ole Kaben dor,
De steit nu all an de dreehunnert Johr,
Un he is all wrack un spack
In Dack un Fack,
Un Schaap hew ick ok in de Hei' nich mehr gahn,
Awer de Kaben de bliwt stahn!

De Lüd, de seggt, dat geit dor um,
Awer de Lüd sind dumm.
Wohr is 't, dor is maal wat passeert,
Vör säwentig, achttig Johren weert.

Dor in'n Kaben het sick een uphangt!

Herr, ick fang nich geern dorvon an,
Awer de dat daan hett, weer een Ehrenmann,
Un von de Besten in'n Dörp wol de Best.

Un mien Urgrotvader is dat west!

^* _* ^*

So vor achttig Johrn, o, dat weer een Tied!
Dat Regiment har de Vaagt in de Hand,
Gott un de König weeren wiet –
De König seet hinnen in Engeland.

De Vaagt har de Macht, de Vaagt sprök dat Recht,
Un allens het gullen, wat de het seggt.

Awer de Vaagt weer slecht!

Un dat is dat west,
Dat geew minen Urgrotvadern den Rest.

Dor in'n Kaben hett he sick uphangt!

^* _* ^*

De Vaagt de seet up den Krusenhof,
De stött mit twee Sieten an usen Hof
Un weer datomalen een Good,
Wol tweemal, dreemal as hüt so groot.

Awer dat weer em noch ümmer nich noog,
He woll sine dusend Morgen ünnern Ploog.

Un nu köm dat Unrecht! Mit Grenzverrücken,
Mit falschen Rezessen un all so'n' Tücken.

Mien Urgroßvader wuß' lang um sien Slich,
Awer he bärd', as mark' he dat nich.

Un woll he doch mal upbegehrn,
Denn wußt sachtmödig de Fro to wehrn:

»Vader, wi wullt em gewähren laten,
Us Herrgott ward üs nich verlaten.
Wat könnt wi wol gegen den Vaagt üs wennen,
De hett jo doch de Gewalt in Hännen,
Un eenmal findt he doch sinen Loon –
Beter, Unrecht liden as Unrecht doon!« –

»Na, denn laat't warden, as 't will!«
Un he beet de Tähn' tosaam un sweeg still.

^* _* ^*

Un dat wurd noch slimmer. – Sien leewe Fro
Läd sick hen. – Dat köm nu ook noch dorto.

Ümmer fahler un smaler wurd eer Gesicht,
Se güng ut as een Licht. –

Un de Ool güng as een Droom umher.
Em kümmer de ganze Welt nich mehr.

He dach ümmer, wat he wol begünn,
Wenn de Fro nich mehr to'r Siet em stünn.

Den Vaagt har he ganz vergeten.

So gütig he deep in Gedanken umher
Un keek sick nich up een beten.

Do köm de Vaagt dorher gereden.
Queer äwer de Straat! Em grad in de Queer!

»Holla! Kann he, Dalf, nich sehn?
Kann he vör mi sien Mütz nich teen?
Kennt he keenen Schick un keene Maneern?
Täuw, ick will se em lehrn!«

Un de Rietpietsch suus' den Ooln in't Gesicht,
Eenmaal! Tweemaal! To'n drüddenmaal!
Jede Hieb seet as een Stich,
Un de Ool schree up vör Schreck un Quaal.

Un do köm dat äwer em.
To Füst' ballten sich sien beiden Hänn',
Un ruut köm all de upstaute Groll:

»Vaagt, dien Maat is vull!

So wohr as een Gott in'n Hewen is,
Un so wohr as een ewig Lewen is,
Bi mine Seelenseligkeit
Hier swör' ick den Eid:

Un mut ick bet an den König gaan,
All dat Unrecht, wat du in'n Düstern daan,
Dat schall nu an't helle Sünnenlicht. –
Vaagt, ick födder di vör't Gericht!«

^* _* ^*

He swank na Huus. Siene doodkranke Fro
Nick em all von wiedem to:

»Gottlow, dat du kummst! Mit mi geiht't to Enn.
Ick kann nich mehr. Kumm, holl mi de Hänn'!
Mit minen Herrgott bin ick klor,
Blot dat een, dat een maakt dat Hart mi noch swor.

Dat een, dat een versprick mi, Mann,
Dat ick ruhig un selig inslapen kann!

Holl Freed! – De Vaagt! – Du weest, wat ick meen. –
De Vaagt! – Holl Freed! – Versprick mi dat een!
Giw mi dorup de Hand! – Süh, so is 't good!« –

Un se föll trüggäwer un weer dood.

^* _* ^*

De Ool, nich »ne«, nich »ja« harr he seggt,
Awer sien Hand harr he in eer Hand leggt.

Se harr nu de Rau, de se begeer,
Awer de Ool köm tor Rau nich meer.
As een Gespenst swank he umheer.

Un wo he güng un wo he stünn,
Ümmer sprök he in sick rin:

»Du hest em dat swoorn,
Un hest eer dat anners verspraken.
Dinen Eid hest du braken,
In Ewigkeit bist du verloorn.

In Ewigkeit bist du verloorn,
Dinen Eid hest du braken.
Du hest em dat swoorn,
Un hest eer dat anners verspraken.«

Un eenes Dag's weer he verswunnen,
Un na dree Dagen hewt se em funnen.

Dor in'n Kaben het he sick uphangt!

^* _* ^*

Herr, ick fang nich geern darvon an,
Aber de dat daan hett, weer een Ehrenmann,
Un de Vaagt weer een Schinner!

Sien Geslecht is lang all vergaan,
Un sien Huus un Hof föll an annere Lüd,
Denn weg störwen em all sien Kinner.

Den Olen sien Stamm de blöht noch hüt,
Sien Geslecht un Nam' bleew bestaan!

Un, Herr, de ole Kaben dor
De steit nu all an de dreehunnert Johr.

De Lüd de seggt: »Dat geit dor um,
Riet doch den olen Kaben rum!«
Awer de Kaben de bliwt staan!

Gottlieb Müller-Suderbur