Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Jagd vörbi

»O bliev vunabnd to Huus, mien Dierk!
Vör'n Stunns Tied, as de Uul so quierk,
Waak Unglück op un ...« »Wiebersnack!
Du Bangbücks leewst mi bloots to wrack!«

»Leev Dierk, wenn di de Holtvaagd dröppt?«
»De liggt all in sien Puch un slöppt.«
»Bemött di een, denn ...« »Holl de Snuut!«
He grippt na Hoot un Büß – geiht ruut.

Wat scheert em Jauln un Wieberhuuln!
He sliekt vörbi an Knick un Kuuln,
Bet he dat Holt tofaten kriggt,
Woneem de Wiesch versteken liggt.

De Eekboom is sien Schüttenstand.
Hier luurn se inst op annerthand; einst zu zweien
Sien Macker het sik dat entseggt,
Speelt in de Höll all Dübelsknecht.

Dump röppt de Unk, scharp quarkt de Pogg;
So tövt un tövt he op den Bock.
De Donner grummelt, gnurrt un brummt,
Un't lett, as wenn dat neger kummt.

Süh dor, de Bock! een Rick, noch een!
Verdammt, knapp Kimm un Koorn to sehn!
Doch eh'r de Schuß noch fallt un sitt,
Bast fünsch de swarte Wolk un smitt

Den Blitz, de füri Riesenspeek,
Int Holt rin na de hoge Eek,
Dat Bork un Splittern man so sprütt,
As weer de Eer so lütt, so lütt.

Een Schrutern ruuscht dörch Busch un Boom,
Un Regen störrt in strieken Strom.
De Krupschütt liggt un rögt sik ni;
De Ewigkeit blaast: Jagd vörbi!

Heinrich Hornig