Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Dat hölten Krüz

Dat hölten Krüz up de brune Heid,
Wat steit dat so verlaten
In dodenstille Einsamkeit? –
An sandverweite Straten? –

De ole Scheper to'n Heidenhoff
De leeg in ewigen Slape,
Am mehrsten betruurt von sienen Hund
Un siene gedullige Schape.

De ole Stöhr, nu wör he dood;
Keen Köster, keen Paster wör kamen,
So as he leewde, so stille harr
Us Herrgott em to sick namen.

Un as se em bröchden na Soltau henuut,
To ewigen Rauh em to drägen,
Do huul de Störmwind öwer de Heid,
Do pluster un plaster de Regen.

Un ümmer slimmer wörr Regen un Störm,
Heel göt dat mit Mollens herünner;
De Drägers stellden dat Sark ünnern Boom
Un kröpen dar ok mit henünner.

De een von de Drägers schüddel den Kopp
Un stöhnde un süfzte so swaren:
»Wenn dat so blifft mit dat gräsige Wäer,
Geiht all uns Heidkoorn verlaren!«

»Och«, seggt sien Naber, »dat holt nich vör,
Dat will sick woll bald wedder leggen!
›Gotts Will un Gotts Wäer‹, so plegg ol Stöhr,
De nu hier so still liggt, to seggen.«

Do roppt dat mit eenmal ruut ut dat Sark,
De Drägers kriegt dat Beben:
»Gotts Will un Gotts Wäer, dat seggt he noch,
Gott help em to'n ewigen Leben!«

De Drägers kregen een gräsigen Schreck;
So dull dat ok störmde un weide,
Se leten den Busch un dat Sark in'n Stich
Un löpen foort in de Heide. –

Bald leggt sich de Regen, bald swigt de Störm –
De Drägers hefft sick besunnen
Un an de Like, as schaamden se sick,
So sachte sick wedder funnen.

Se nömen den Deckel rünner von't Sark –
Da leeg in sien Dodenlinnen
De ole Scheper so still un so stief,
Keen Leben wör an em to finnen. –

Da steiht nun dat Krüz an den sannigen Weg,
Wo sick dat Wunner begeben;
Un dat »Gotts Will un Gotts Wäer, seggt Stöhr«
Is ewige Redensart bläben.

August Freudenthal