Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Von Holden und Unholden

De Waalriderske

»Wullt du de Waalriderske griepen?
Se fluggt dör den Storm as een Duuw
Un slickt sick as Nävelstriepen
Dört Reemenlock in dien Stuuw.
Un wenn se as Weerwulf un Spök up di liggt,
Un du dwingst dat un maakst gau dat Reemenlock dicht,
Denn blifft se in Minschengestalt
In dine Gewalt.«

Öwert Reemenlock in sien Slaapkamerdör
Bört Alert een Klapp tohöcht:
»Du worgst mi all faken halfdood un mör –
Du Undeert, nu weet ick, wat döcht!«
Denn Swäpenstäl leggt he bi sick int Stroh
Un liggt un luurt. Un dat Band,
Dat flassen Band na de Klapp hento,
Dat knütt 't he sick fast um de Hand.

De Wind ut Noorn, de suust un bruust –
So suust de Waalridersk är Haar.
He liggt un luurt un knullt de Fuust – –
Wo weerd em de Ogen so swaar – –
He hört denn Wind un hört de Klock:
Tein – ölben – un noch een Maal – –
He pliert noch half up dat Reemenlock,
Denn sackt em de Kopp herdaal.

Dor flustert un singt bat inne Dör
Un smullt so fien un grau
Un sweewt as Daak un Havel vör – – –
Hö – Alert – nu rög di gau!
Dor springt em dat Undeert all upt Lief –
Kuum ritt he de Klapp noch daal,
Denn liggt he stuur un liggt he stief
Un stähnt in Angst un Qual.

Int Morgengrau, as de Spök em lett –
Wat winger un ween dor so?
He rifft sien Oog – dor sitt vört Bett
Een Mäken frömd un scho.
Ruug grippt he na den Swäpenstäl:
»Waalriderske – dat 's dien Dood!«
He sleit nich to – – wo gollengäl
Hangt är dat Haar in 'n Schoot – –

Se follt de Hann': »Och, giff mi free –"
Se is so jung un söt –
De Tranen fallt up eer witten Knee
Un de weeken Kinnerföt.
He hett een Sticken int Reemenlock slaan:
»Nu bliffst du up ewig hier –«
– – Still is se up de Deel nuutgaan
Un kneet sick hen bi't Für.

Nu geiht se as Fro dör Huus un Hoff
Un sorgt för Mann un Veeh,
Un is de Arbeit uk ruug un groff,
Är Hanne blieft witt as Snee.
Wenn nachs de Noordwind umt Dack to huult
Denn fahrt se woll angstig tohöcht,
– – Un hett na denn Sticken int Dörlock schuult – –
Un hett sick still wedder leggt.

De Jahr', de gaat in lange Reeg – –
Se lustert nich mehr up denn Wind;
Denn Jahr för Jahr liggt inne Weeg
Een wittet, flaßhaarig Kind.
Nu trippelt um är väl littje Föt,
Wo lacht eer Ogen so stolt!
5e singt är Leeder, so frömd un söt,
As sung een Vogel int Holt.

Un as se dat Säwte dreggt upn Arm
Lacht Alert stolt un luut:
»Nu hett 't nien Noot mehr, wi sitt 't hier warm!«
Un sleiht denn Sticken heruut.
Dor ward se witt as de kalkte wand
Un flustert mit bäwern Munn':
»Wat lüet de Klocken in Engelland – –«
Un is as Rook verswunn'.

De Noordwind bruust woll wedder int Land,
– – Waalridersk kummt nich torüch.
Doch faken is 't, as streek een Hand
De Sleeper öwert Gesich.
Un Sonndags, wenn se na Karken gaat,
– – Elkeen sien Ogen nich troot 't – –
Acht nee'e Hemden leegt immer praat –
Säben littje un een groot.

August Hinrichs