Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Schelmee und Schufte

De Wunnerdokter

O Minsch, will de grimmige Dood di verdarwen
Un liggst du all trorig to Bedd, üm to starwen,
Denn wennwende noch mal van dien Liew de Malesche
Un laat di salben van den Scheper van Esche;
He hett nich studeert,
Doch he weet, wo't mankeert,
He riwt un he reckt,
He salwt un bespreckt:
Kanditer, kandater, pieterpater, lawei,
Will't Plaster nich helpen, denn helpt woll dat Ei!

Sien Kunst hett he lehrt, dat kann man verbürgen,
Van den Herzog van Lüneborg, Willem Jürgen;
De dreep em un froog em: »Nu segg is, Jan Meenen,
Is hüt mit dat Höden noch wat to verdeenen?« –
»Nä, Herr, dat is slecht!
Man is hier bloot Knecht.
Dor word man väl jagt,
Un hett man sick plaagt,
Denn is man stief un verdreetlich un old
Un hett in sien Büdel nich Sülwer un Gold.«

»Denn weer doch Dokter, de Lüd to kureeren,
Denn kannst du jümmer mit Veeren föhren;
Möst bloot up de Näs 'n Brill di drücken
Un sett up dien Kopp de högste Perücken.« –
»Ick hebb man nicks lehrt,
Hebb gor nich studeert,
As up Schaap un up Swien,
Un kann kien Latien.
Ick kann mit Öllje un Traan bloot smären
Un gor kien Mixturen tosamenröhren.«

»Denn röhr di man Öllje un Traan tosamen;
Wenn du klook büst, schöt di de Dummen woll kamen.
Möst Plaster ut Pick un Eier smären;
Denn schall dor woll Gold un Sülwer ut weeren,
Un statt Latien
Möt dat Plattdütsch sien;
Denn klingt dat gelehrt,
As harrst du studeert:
Kanditer, kandater, pieterpater, lawei,
Will dat Plaster nich helpen, denn helpt woll dat Ei!«

De Dood, de grimmige Dood will würgen
Den Herzog van Lüneborg, Willem Jürgen.
In de Karken, dor bäet de swarten Papen,
Doch de Dokters, de seggt: »Hier is nicks to hapen;
Denn deep in sien Liew
Sitt dick un stiew
De swärende Not
As 'n Kindskopp groot.
Em smeckt keen Beer mehr, keen Schinken un Klaben,
Dat Beste is woll, man lett em begraben.«

Do sä dat Volk: »Uns' Herr schall nich starwen!
De Wunnerdoktor lett nüms nich verdarwen;
De kann mit sien Plastern de tieplichsten Saken,
De kann sülfst Dode lebennig maken.
De riwt un de reckt,
De salwt un bespreckt,
Un dat kann de Mann,
Wat keener nich kann,
He sä up Latien de knifflichsten Knäpen,
Un tein Professoren hebbt dat nich begräpen.«

De Dokter, de wull nich; he harr woll sien Nucken,
Doch keem he tolest, up'n Kopp de Perücken.
Halwdood süht he dor den Herzog nu liggen,
He salwt em den Buuk un knippt em den Rüggen;
He riwt un he reckt,
He strickt un bespreckt,
He seggt up Latien:
»Sta up, ollet Swien!
Kanditer, kandater, pieterpater, lawei,
Wenn dat Plaster nich helpt, denn helpt woll dat Ei!«

Herrjeh, is de Herzog lebennig woren;
He denkt an den Scheper vor twintig Johren!
Kanditer, kandater – he lacht ganz unbännig,
He lacht, un he lacht, un dor platzt dat inwennig:
Jüh, weg geit de Dood
Un Jammer un Noot.
De Klocken, de klingt,
Un dat Volk, dat singt:
»Uns' Dokter kann würklich de tieplichsten Saken,
Un Doode kann he lebennig maken.«

Gesund weer de Herzog un schickde in 'n Schäpel
Den Dokter tein Daler un 'n sülwernen Läpel,
Un to Winachten hett he de Paters eern Segen
Un ut de Kanzlei 'n Orden kregen.
Un wo he sick wiest,
De Lüd em priest:
»Dat is noch 'n Mann,
De würklich wat kann!« –
Kanditer, kandater, pieterpater, lawei,
Wenn dat Plaster nich helpt, denn helpt woll dat Ei!

Georg Ruseler.