Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

O Sankta Maria

Wat treckt dor mit Fackeln un Füerschien hendaal
Na 'n Heidwall to öber de Heide;
Wat drieft se de Jungdeern so bleek un so faal,
Weer weer't, de eer 't Hexenhemd neide? –
Deep bögt se den Kopp na de blödige Heid,
Sacht flustert eer Mund, wat in 't Harte ehr bleit:
                  »O, Sankta Maria ...«

So geisterhaft klingt dör de Heidnacht een Leed,
De Paap singt den Heiland to Ehren,
De Mönke un Knechte snackt luut in 'n Gebet.
De Magd sall de Füerbrand verteren.
Kiek an, wo de Chorjungs eer Weiwater swingt,
De Paap un de Mönke un Knechte singt:
                  »O, Sankta Maria.«

Bi 'n Heidwall is Kienholt un Struukwark all schicht,
Een Paal wiesd inmidden na'n Hewen.
De Richter to'n Dood steit mit blekes Gesicht,
Dör't Hart treckt so bang em een Beben;
Sien Lippen de flustert: »Nu brenn ick to Dood
Mien eenzige Swester. O Gott, stüer mien Not!
                  O, Sankta Maria!«

Dor stöt se de Deern vor den Henker an'n Grund:
»Dor nimm eer un laat eer brennen!«
Sien Swester druckt hastig sien Hand an eern Mund:
»Mien Broder, du schollst mi doch kennen;
Du kennst doch mien Hart un mien unschuldig Bloot!«
De Henker, de schuttkoppt un bäet in sien Noot:
                  »O, Sankta Maria!«

Dor faat em de Deern mit eer Arms um sien Kneen:
»O, denk an us Vader un Moder –
Se geben us 't Leben un lehrden us bäen,
Us beiden ... O helpt mi, mien Broder!«
In 't Heidkruut eer Tranen, de blänkt un de blinkt;
De Henker, de snuckt ... Un de Chorjungs de singt:
                  »O, Sankta Maria.«

»Dat is keen Hexe! De Deern, de is rein!
Gaat trugge, ji Mönke un Knechte.
Schall hoch in de Heide dat Hexenfüer glein,
Denn brengt mi to 'n Brand erst de Rechte!«
De Henker het spraken. – Wer weet, wat nu ward?
De Deern druckt sick an em, so week bäet eer Hart:
                  »O, Sankta Maria ...«

Dor foort mit sien Krüzstaab de Paap dör de Lucht.
»Wat bruukt wi den Henker to 'n brennen;
An 'n Paal mit de Hexe, ji Knechte, mi ducht,
De Arbeit, de schulln wi doch kennen!«
Se griept eer un sleept eer up't letzte Gericht –
De Füerbrand, de fluggt – un een Deernsmund, de schricht:
                  »O, Sankta Maria!«

Dor reckt sick de Henker, dor bäbert sien Mund:
»Gott straaf jo, sien Flök schall jo bannen,
Fast schölt ji hier wuddeln in Heidwall un Grund,
As Fuhrn, as Machangels un Dannen;
Schölt staan hier, bit Heide un Heidwall vergeit!«
Denn springt he in'n Füerbrand. – – Ganz week snuckt de Heid:
                  »O, Sankta Maria ...«

Dat Füer is versackt, – un keen Minsch up de Nöegd Nähe –
Machangels bloot weegt sick un lustert;
Se reckt eer düstern Telgen to Höecht,
Eer Blattwarks dat rögt sick un flustert.
Wenn sachte de Wind öber 't Heidekruut weiht,
Denn singt se noch jummer ganz bang dör de Heid:
                  »O, Sankta Maria ...«

Eduard Janssen