Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

De Dodenmett

Dat sneet ... De Flocken fallt so sacht ...
De Stadt, de slöppt. 't is Merrennacht.

Dar fallt een Klang vun'n Klockentorn ...
»Dat is so hell ... Is dat all Morrn?

Lüd all de Klocken to de Mett?« ...
Ool Trienke sprickt eer Fröhgebett,

Steiht op un geit. Boomstill de Straat.
Bloot fierfraam de Klocken gaat ...

Paar sware Släg noch, twee-dreemal ...
Denn is dat still ... De Straat hendaal

Ool Trienke ielt. Dar is de Mark.
Breed, kantig reckt sick hoch de Kark.

Vun binnen bruust all Orgelklang ...
De Poort knarrt apen mit Gejank Gestöhn ...

Dar binnen sitt dat Kopp an Kopp.
Ool Trienk' geiht rin. Keeneen kickt op.

Se söcht een Platz. Eer luden Schräd
Gaat ünner in Gesang un Bäd.

Een Platz is frie, de Bank an 't Enn.
Se sett sick daal un folt de Hänn

Un stimmt in Andacht, fien un lies
Mit in de ole frame Wies.

Dat Halleluja, rein un klaar ...
Denn swiggt dat Singen ... Vör'n Altaar

Sprickt nu de Prester Spruch un Bäd
Mit Chor un Lüd in Wesselräd.

Ool Trienke kiekt ... un kiekt em an:
De Prester is en frömden Mann.

Sien Woer gaat as een iskold Schuurn
Hen dör den Ruum. Un vun de Muurn

Dar hallt dat holl un dump torüch ...
Trienk löppt dat iskold öwern Rüch.

Rundüm een Swiestern, heesch un drang,
Un denn een Süfzen, swoar un bang.

Een asig Lachen op' 'n Chor ...
Dat tuschelt hier ... Dat huchelt dor ...

Een heemli Schrudern, dat dor löppt,
Een frostkoold Gräsen, dat dor kröppt ...

Ool Trienke sitt mit bewern Kneen
Un fleegen Hann. »Bün ick alleen?«

Se dreiht sick üm. Eer düch, as grien
Een bleek Gesicht dor vull Venien, Zorn

Een Ogenpoar, dat schuult un ögt,
As reck sick dor een Arm tohöcht,

Een knökern Fuust, de na eer droh ...
Un all de Köpp dreiht sick eer to,

Un de Gesichter dodenwitt ...
Dor faat een bewern Angst eer hitt ...

Een ole Fru, de tuschelt heesch ...
»Grundgode Gott!« Eer Nawersch Geesch,

De vör dree Maand begraben weer,
De bögt sick heemli ran na eer

Un swistert mit eer braken Stimm:
»Ga ruut, ga ruut! Kiek di ni üm!«

Herrgott! De Doden, de dor sitt!
Un Trienke in ehr gruli Mitt,

Meernmang, de eenzig Minschenseel ...
Een Schrie, de wörgt eer in de Kehl

Un ritt sick loos. Eer schrudert, gruut ...
So störrt se weg. Heruut! Heruut!

Eer Mantel klemmt sick in de Port ...
Se lett em loos ... Man fort! Man fort!

Tohuus smeet eer dat Feewer daal.
Drei lange Daag leeg sie in Qual.

Dree Daag ras' eer dat Für in't Blood,
Dree lange Daag. Denn weer se dood.

Een Mantel fünn'n se op 'e Eer,
Toreten, vör de Karkendöer

Tweitrampelt. Keeneen, de em kenn'.
De Doden güng'n daröwer henn.

Hans Ehrke