Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Wildschütt Eidi

Dat was de Wildschütt Eidi,
Schoot Isern Hinnerk doot.
Nu was de Hinnerk heidi!
He harr so hogen Moot.

Un as he em harr schoten,
Dunn grusel em dorför.
He hett sick innesloten
Un gung nich uter Dör.

Un Anne-Leen vull Grusen
– Denn Isern Hinnerks Bruut –
De leep vun Huus tu Husen
Un ween den Haß sick ruut.

Un ho! dör Heid un Ginster,
Dor keem'n de Buren rannt.
Schütt Eidi stunn an't Finster,
Den Scheetstock in de Hand.

»Schütt Eidi, wi wüllt di griepen!
Wi wüllt di ganz un heel!
Du Müsken schaßt uns piepen
Up unse Schultendeel!«

»Schütt Eidi, wi wüllt di duken,
Wi wüllt di heel un ganz!«
Schütt Eidi slott de Luken,
Dat Dack was siene Schanz'.

He slög. Dor flög een Funken.
Wat huul dat in 't dröge Stroh?
Un ut de Füerflunken,
Wat leep dat Holt hento?

Wat störrt in't Huus de Buren?
Wat kiekt se all verfiert!
– »Nu möt wi em wedder luurn.
He het wull den Düwel kürt.«

Den annern Dag güng Eidi
Vör't Holt lank hen un her.
Up siene brede Schuller,
Dor blenker dat Gewehr.

Un Anne-Leen', de Rode,
De dach bi sick vull Graam:
»Weer nich dien Hinnerk wesen,
Harrst du den Eidi nahm'n!«

Hermann Claudius