Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Rosengaarn

As't Mäken vör den Himmel keem,
»Wo hest dien Hart,« frög de Knecht, »woneem?«
»Dat hew ik verloorn all weer't noch so lütt,
Dat hew 'k in een Rieder sien Rock verknütt.
Dat hew ik verloorn, – och, maak mi doch op,
He keem ni trügg!«

De Knecht weeg den Kopp:
»Kannst dien Hart denn ni söken gaan?
Kannst doch aan Hart ni in 'n Himmel bestaan!«
Dat Mäken bewert: »Och, lewen Heern,
Laat mi doch in, ik harr em so geern.
Süns harr 'k ja nicks as mien Hart so fraam,
He sä, he wull riden un wedder kaam'.
Wat schall ik wull söken, he giw't ja ni her,
Un wenn he't beholln will, – ik will ja ni mehr!«
Op trock de Knecht de güllene Dör,
Dor stünn lütt Deern eer Hartleewsten vor.
De stünn tomeern in een Rosengrön,
Weern luter Hartrosen, de dor blöhn.
»Un geew he dien Hart ni trügg in dien Hand,
Se harn 't ünnern grönen Wrosen pant. gepflanzt
Un keem he ni trügg, un ween ni mehr,
Uns Herrgott richt allns ton Besten her,
Kiek an, dor wuß een Rosenstruus,
Tobawen dien Hart in 't Himmelshuus,
De hett vör em beed, de weer sien Padd,
Dor hett uns Herrgott een Insehn hatt.
Nu krigst em t'rügg in een Rosengaarn,
Nu schall allns wull dusendmal schöner warn.«

Hans Friedrich Blunck