Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Dood un Düwel

Trin Saß

Deep in de Eer. Een groten Saal.
Dat Water löppt de Wann' hendaal
Aan Roh un Enn: Dat is de Tied.
Dat Düster sparrt sik breed un wied –
Lang in de Regen, dicht an dicht,
Vun elkeen Minsch een Lewenslicht –
Dat lücht un fluckert överheer –
De Schien liggt spökig op 'e Eeer.

Maal gloest een Licht un starvt denn aff:
Dar güng een Minschenseel to Graff.
Hier waakt een op to Sorg un Möchd:
Dar blöht een niges Licht tohöcht.
Allns geiht sien Gang, allns hett sien Schick.
Oppasser sünd: De Freid, dat Glück,
De Leev, dat Lachen un de Noot,
De Sorg, de Schann, de bleeke Dood. –

Een Licht steiht op, jüst bi de Schann,
Se lacht un klappt mal in de Hann
Un ögelt in den hellen Schien
Un swistert lies: »Dat Licht is mien.«

Jens Saß is old, Jens Saß is op.
He sliept sien Daag mit hangen Kopp.
Möd sünd sien Hann, krumm is sien Rüch.
Dree Jungs geef em de Krieg ni trüch.
Sien Eenzigst noch, sien Deern, sien Trin,
Is noch sin letzten Sünnenschien.

Dar is een Snack in 't Dörp togang.
»Hest hört?« – »Trin Saß« – »De Deern? – all lang?«
»Un mit den Kerl? – Den polschen Knecht?«
»De Ool – wat de wull darto seggt?« –
Un ümmer leger ward de Woer.
»Hest hört? Se hett« – »Trin Saß? – Een Goer?«
Un nösen geit dat in de Runn:
»Hest hört?« – »Trin Saß« – »de is verswunn?«
»Is weg. Vun Vadderflök verdömmt
Bi Nacht un Daak weg in de Frömd.«

*

De grote Saal, deep in de Eer.
Dat lücht un glinstert överher –
Een Licht, dat fluckert her un hen:
Jens Saß – dat is nu bald to Enn.
To Enn? Twee de dar blangen sitt,
De hebbt vergnögt ehr Spill damit.
De Sorg, de Schann huckt in de Kneen
Op elkeen Siet. Denn puust de een
Un denn de anner in dat Licht.
Dat wahrt sick weg un beewt un flüggt
Un hüppt bikant un dükert sick,
Steit stickenstill een Ogenblick
Un springt tohöcht un sackt hendaal
Un bewert lies in Bang un Qual. –
De beiden jucht un lacht vör Freid. –
Dar kümmt de Dood vörbi un steiht
Dar bi de beiden sachen still
Un kickt dat an, eer asig Spill.

De driewt dat ümmer lusti fort –
De Dood steiht lang un seggt keen Wort –
Denn kümmt een Lüchen in sien Oog.
He reckt sick drang un reckt sick hoch,
Kriggt fast de Wiewer bi de Nack
Un stött eer weg: »Ach – Wiewerpack!« –
Denn knippt he, aan een Wort un Luud,
Dat Licht mit spitze Fingers ut
Un staakt denn wieder in sien Gang.
Jens Saß – nu büst du darmit lang.

*

De Welt is wied, de Welt is bunt –
Trin Saß geiht in de Frömd togrund.
Nerrn in den Saal, dar sitt de Schann
Un hödd een Licht mit beide Hann
Un lacht mal sinnig vull Venien
Un swistert lies: »Dat Licht blifft mien!«

Hans Ehrke