Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Hartje Rüter
(1576)

Un hest du ok mit den Düwel all sülwest danzt,
Un wenn du ok hexen un fleegen un töwern kannst,
Un hest du ok all de lütten Kinner seek
Maakt, un de Veerlannerbuurn doodhext dat Queek: Vieh
Mi, Geesche Zippelbrand, düstert keen ol Wiew,
Ick sla di vandag' dat leege Höewt vant Liew
Un geew di den Düwel, dien' swarten Hartleewsten, to Lohn,
Ick, Hartje Rüter, in düsse gode Stadt Hamborg de Frohn!

Hartje Rüter lach' ruug un stunn sparrbeenig, rood un groot
Blangen den Richtblock, dat grote Swärd in de Poot.
Un dat ol Wiewken, verdömt as Hex, dat winger un ween
Un kröp na em rup mit vör Dodesangst bewerige Kneen.
Un ut den Minschenbraß in'n Krink, de dicht
In'n Kluster stunn vör't Steendoor to't Hexengericht,
Draehn dat Lachen na'n Hewen, de geel un gries
Daalplier up Hamborg in Novembersnee un -ies.

Geesche Zippelbrand sack in de Knee un keek den Mann
Ut fluckerige, roodumrännerte Ogen an:
»Dat Höwet, Frohne, dat hüt hier fallt, is mien;
Awers de eerste Kopp na mien schall dien Kopp sien!«
Griesgeel würd de Frohn vör Verfeertheit mit'n Maal,
Un ieskold löp em dat Gräsen den Puckel daal,
Un he lach luudhals, man sien Lachen klung flau un stump,
Un he slög eer mit een wütigen Slagg den Kopp van'n Rump.

»Ho, miene twee Knechten, dat was awer hüt een Slagg,
So good hebb ick nich mehr tohaugt siet Johr un Dag!
Dat maet wi mit Beer begeeten! Ick will betahlen.
Un welkeen sik nich vullsuppt, den sall de Düwel halen!«
In'n Krog to'n blagen Toorn, de bi't Dammdoor leeg,
De Frohn siene blödigen Daag' to besluten pleeg.
De beiden Knechten, Thiel Wübbe un Garmer Blunk,
Däden em geern Bescheed bi een dägten Drunk.

In grote Krös' un Beker schüm bald dat Beer;
Un buten seet swart de Nacht vör Finster un Daer.
Ut ruge Keeken draehn luudhals Flook un Gesang;
Un lurig sleek grise Daak an de Muer lank.
Hartje Rüter graehl, he hadd dat gröttste Woord:
»Nu hett sik de Düwel woll mit sien Bruud all poort!
Kinnerslüd, suupt ut! Up dütt eddele Poor!
Un dat ick noch faken magg köppen dorch männig Johr!«

Se söpen ut bet na'n Grund. Do säd de Knecht,
De Garmer Blunk heet, – un he stüer de Tung all slecht –:
»Ick glöw, Meester Frohne, wat juw dat ole Deert,
De Töwersche, säde, dat hett juw doch bannig verfeert!«
»Dood un Düwel!« schreeg Hartje Rüter un krach
Batz! up den Disch daal sien' Kroos mit een wütigen Slagg,
»Meenst du, wat so'n ol leeg Wiew to mi seggt,
Daat maalte mi bewern un bangen, du Schaapskopp van Knecht!«

»Ick bün juwer Knecht, man nich juwer Schapskopp!« schreeg
Garmer Blunk un keem van sien Stohl in de Hög'.
»Schapskopp segg ick!« bölk Hartje Rüter vull Wut.
»Dor nömt ji juw sülwst!« graehl de Knecht un lach em wat ut.
Een Schrie un een Blink, as ögel ut't Düster een Katt,
Un unverwohrns hadd de Knecht den Frohn sien Mest in't Hatt.
Garmer Blunck sack daal. De Footbodden farw sick rood.
In'n Kroog würd dat bickenboomstill. Man de Knecht weer dood.

^* _* ^*

Een Storm keem up, sien Fleit schrau langs de Straat;
De Daak trock wegg um den Kroog na de blödige Daat.
De Nacht sprung up un kriesch een gräsig Woord
Van Daer to Daer, aewer Markt un Straten: Moord!
Un as gries een Januardag aewer Hamborg hung,
Hartje Rüter den lesten Gang vör 't Steendoor gung.
Nu würd doch sien Kopp de eerste na dat ol Wief.
Jürn Behrmann ut Buxtehude slög em dat Höewt van't Lief.

Hermann Boßdorf