Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Dat Waterwief

Ick seh di dor woll, ole Mettje du, Waterwief!
Dör de Rüschen un fulen Stengels slengelt dien witten Lief.
Mi schünnst du mit all diene Naaktheit nich daal up denn muddigen Grund.
Mien litt Antje is witter as du – un är Blood is root un gesund.

Mien litt Antje, de sä – un se schuulde sick week an mien Knee:
»O, watt lücht doch in 'n Manschien de Waterroos witter as Snee,
Rein, as schaukel upt swarte Water een liesen Droom –"
Waterwief, waar di! Hier swemm ick un haal mien littje Antje dien Bloom!

Du – wat draust du mi nich? – Wat liggst du so still in de Floot?
Un wat kickst du mi an mit dien Ogen so trorig un groot –
Deit di dat Hart denn so weh, bloot wiel ick dien Rosen bräk?
Kiek nich so, Waterwief – kiek nich so! Waterwief – rög di un spräk!

Mien litt Antje eer Ogen, de lacht mi int Hart as de Sünn,
Awer dien Ogen de klagt, dat kann nien Minschen utgrünn' –
Soveel Noot liggt dor in, soveel Lengen un Qual – armet Wief,
Du hest jo nien ewige Seel in dien sünniget Hexenlief.

Och, kunn ick di helpen! – Awer du kennst jo us hillige Karke nich!
Süh – so straak ick di bloot mit de Hannen äwer dien witte Gesich,
Un so kuß ick dien troorige Ogen – un kuß uk dien bleeken Mund –
Wo kold – mi schudert – laat mi!! – Help Gott – se ritt mi in'n Grund!

August Hinrichs