Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Grote Parti

'tis laat to Nacht, noch is de Voßkroog vull
Vun Stried un Speel, dat Buurnvolk is as dull,
Un juucht un jachtert. Wat se Weekdags warkt,
Springt hüt as Dalers op den Disch. Is Markt!

Maal geit de Dör. Een Fremm! Se kweelt sik ni,
Jan Huntorp speelt vundag grote Partie,
Jan Huntorp un de Kröger, – 'n paar vun 'n Koog,
Doch Jan bliwt Baas. De Gästen grölt dör'n Kroog.
De Rook trieft um't verblaakte Ampelband,
De Maanschien grilt vun buten op de Wand.

Jan Huntorp lett de knakern Knowels rullen,
Rakt öwern Disch na Gold. Een Stück is fullen,
Sökt keen een na. De Ogen klöwt dat Speel,
De Steerns sünd focht, un heesch de ruge Keel.
De Hannen bewert na den güllnen Putt,
Langt maal wat rut, maal schuuwt se weer to Dutt. –
Welk sliekt sik weg. 't ward laat, de Stünn de geit,
Jan Huntorp bliwt. Allns güllen, wat he kleit.

Dat Lachen bullert ruug, de Wien dröpt geel
Vun'n eken Disch un Stöl neer op de Deel.
De Kannen klert, de langen Stebels jiept,
De Füsten slaat op't Holt, hölt wat se griept. –
De Fremm steit achtern Disch, he speelt ni mit,
Luurt blooß. Se kiekt ni hin; so'n Speel dat fritt,
Man gau, man gau, allns drengelt sik tohoop,
Een bied an'n Butendiek een Wisch to Koop;
Denn ward weer still, de Knowels rullt op't Holt.
Weer een, de geit. De Kröger langt na't Solt,
Schütt't um sien Geld, grient, nikt un griept ni klaar,
Un kikt den Fremmen an as dröm he swaar.

De vörletzt geit, de Kröger schürt sien Rügg,
Wat in de Kass' weer, hett Jan Huntorp trügg.
De Lüttdeern puust een Ampel ut, de Maan
Hangt in de Ruten as een bleke Fahn. –

De Fremm sien Hoot sitt deep, he rekt sik fuul,
De kole Piep knakt in sien Hasenmuul,
He sett sik daal an'n Disch. Jan dücht dat fien.
»Wat sets du, Jung? Noch ni? Bist bang? Laat sien!«
Un lacht sik wat. De dicke Krögersch slöpt,
Waakt up un früst, as wenn eer'n Gräsen kröpt.
Dat letste Speel. De Fremm kümt sach to Gang,
Raakt na den Beker, kikt un steit boomlang,
Kikt noch'n Stoot, dat witte Ampellicht
Schient bewern in een knakengeel Gesicht.
»Jan Huntorp, ik un du!«

De schött in'n Dutt,
Will op un schuddert, will ni speeln un mutt.
»Wa hoog?« »Um allns!« So doof de gelen Vöß.
Denn langt Jan ut un dreemal ligt de Söß.
»Süst wull, wat nu?« De Fremme trekt den Hoot,
Sien Steern is kaal, sien Oog ligt deep as dood,
De Kröger kriescht, de Wien dröpt bruun as Blood;
Denn ballert't op den Disch.

De Knowels rullt,
Dree Söb'n ligt swart in witt op't Ekenholt.
Een Glas knakt lies, Jan Huntorp dümpelt vör,
De Fremm geit sachen dör de apen Dör.

Hans Friedrich Blunck