Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

De Waterkeerl in de Ja

Up 't Seefeld een Buur wahnt, de 's riek noog un stolt;
Sien dree Deerns sund em lever als all sien Gold.
                  Och, de Ja Jade (Meerbusen) is so deep!

De een' weer so knapp, un d' anner weer so slank,
De drüdde wull kien Keerl eer Tiedsläven lank.

Un se freit un se loopt sik boll af de Schoo:
Moj schön Ida lacht un seggt Nä darto.

Se kickt nich um na Pott of Pann,
Se holt so fien un so witt eer Hann';

Man faken oft den Gro'en Groden (Polder, Koog), eingedeichtes, dem Meer abgewonnenes Land hendaal se geit,
Wor dat Water bruust, wor de Seeluft weit.

Un ins eenmol, do weer se an d' Buterkant,
De Tie Flut stiggt up un stiggt gegen dat Land.

De Bulgens all' seeg se kamen un gaan,
Un mit eens hett 'n fienen Heer vöer ehr staan.

He greet't grüßte woll heeflich, he spreckt woll good;
Mit em to spazeren eer nich verdroot.

Henunner se gaat an d' Waterkant;
Man dat is so kold, un so kold sien Hand.

»Un worr hörst du to Huus? Worr kummst du her?«
»Ick kaam ut de Ja, un ick wahn in 't Meer.

Un kien slimmer Husen as mien ick kenn:
Dar faart so veel woll awer een henn.

Un kold un düster is 't in mienen Saal,
Dor kummt kien Sunnenschien hendaal.«

't gräst eer; se kickt in 'n seegrön Oog,
As he nu mit Gewalt eer na 't Water hendroog.

»Och leeve Herr, laat 't mi torügg an 't Land,
Un mien gollen Rink legg ik jo in de Hand!«

»De gollen Rink, de will mi nich anstaan;
Up de gröne Eer warst du ni wedder gaan!«

»In uns Huus mien Vader un mien Moder weent,
Darto mien leeve Süster Schwester beid' vereent.«

»Laat weenen in jo Huus, laat weenen wer will:
Up't gröne Land nümmer kummst du mehr – wees mi still«!

Na de Floot henin mit sien Roof he springt,
Un nümms uns' moj Ida wedderbringt.
                  Och, de Ja is so deep!

Volksballade

(Im Jeverlande {Oldenburg} um 1850 aufgezeichnet)