Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Nobiskroog

Wor Tied un Ewigkeit sik scheed't
Wied achter Dag un Düster,
Un slapen geit so Lust as Leed,
Un nüms mehr wandert biester,
Liggt deep in Daak de Nobiskroog,
Na buten gluupt geelgrön sien Oog,
Un binnen kriescht een Fidel:
»Kandidel – didel – didel!«

Dor binnen in halwdüstre Dönns
Kaamt snaaksche Gäst tosamen,
De suupt sik eens un speelt sik eens
Un acht' nich Rang nich Namen;
Mit bleeke Backen sitt' se dor
Un kiekt ut Ogen düsterklor
Un singt heesch to de Fidel:
»Kandidel – didel – didel!«

De Tied smitt hierher jedereen,
Den Gier un Drift leet danzen;
To'n lesten Mal sitt s' hier bi'neen
Un slaat sik vull de Panzen.
Wat weent de Wind? Wat schrigt de Uul?
»Suup! Piek is Truff! Ol Seel, hollt' Muul!«

Un heescher kriescht de Fidel:
»Kandidel – didel – didel!«

Bloot he, de Gier un Drift bedwung,
De ward hier nicks vertehren,
Em föhrt vörbi sien Wanderung,
He bruukt nich intokehren.
Du fragst, wo faken dat mag scheehn?
Mank dusend is dat högst maal een.
Un höhnschen kriescht de Fidel:
»Kandidel – didel – didel!«

Kummt nieg een to ut Licht un Lust,
Denn giwt Gefraag un Graehlen:
»Wat du't hest wullt, wat du't hest mußt,
Dat laat di man nich quälen!
Kumm, sett di daal an unsen Disch
Un suup di Seel un Lebber frisch
Un sing mit to de Fidel:
»Kandidel – didel – didel!«

Speel ut! Batz! Dor liggt Harten-Aß!
Wat weer nu bloot dat Lewen?
Wat Geld un Macht? Wat Leew un Haß?
Hier ward dor nicks för gewen;
De Försten- un de Pracherlüd
Sitt hier eenmödig Sied an Sied
Un kriescht mit de ol Fidel:
»Kandidel – didel – didel!«

Nu sing un suup! In'n Pappelboom
Wat will den Wind sien Ruschen?
Dat Lewen weer een Dreck un Droom,
Nu maet wi dat vertuschen.
Mit wat? Ol Seel, wat fragst du so!
Töw af, bald hett dien Fragen Roh!
Un heescher kriescht de Fidel:
»Kandidel – didel – didel!«

Wat west is, bliwt jem puttegaal,
Dor lacht se luudhals aewer,
Man wat för jem noch kummt eenmaal,
Dorför kriegt s' all den Bewer.
Denn, wat de Wind dor buten weiht,
Dat Dunnerwoord heet Ewigkeit,
Dat kriescht nich dood de Fidel
Mit eer Kandidel – didel.

Wenn mal alleen een wider mutt,
Denn swiggt dat lude Larmen,
Denn kruupt se all' up eenen Dutt
Un beewt to'n Gotterbarmen:
»O, Süsterseel! O, Broderhart,
Wat denn woll ward? Wat denn woll ward?«
Veniensch bloot kriescht de Fidel:
»Kandidel – didel – didel!«

Wor Tied un Ewigkeit sik scheed't
Wied achter Dag un Düster
Un slapen geiht so Lust as Leed
Un nüms mehr wandert biester,
Liggt deep in Daak de Nobiskroog,
Na buten gluupt geelgrön sien Oog,
Un binnen kriescht een Fidel:
»Kandidel – didel – didel!«

Hermann Boßdorf