Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Leonore von Bürger

(Nedderdütsch nadichtd)

Lenore keem üm't Morgenrood
To Högt ut düster Drömen:
»Gungst blangbi, blangbi gaan = untreu werden Willem, odder dood?
Wolang noch bliwst in Böhmen?«
He weer mit König Fritz sien Macht
Na Prag hen reden in de Slacht
Un hadd är noch nich schräwen,
Wat he ok heel wör blewen.

De König un de Kaiserin,
De saewen Jorn all streden,
De würden week in Hart un Sinn
Un makten endlich Freden.
Un elkeen Heer mit Sing un Sang,
Mit Bungenslag un Kling un Klang,
Stolt up sien Siegesdaten,
Trock trügg in Hüs' un Katen.

Un allerworns un aewerheer,
Wor se sik hören leten,
Löp Oold un Jung, mit groot Beweer
De Kriegslüd to bemöten.
»Gott Loff!« röp Gaer un Moder luud,
»Willkamen!« männig frohe Bruut.
Man för Lenor är Hapen
Däd keen sien Armen apen.

Se frög den Tog woll up un daal,
Se frög na all de Namen,
Man Antwoord däd keen eenzig Mal
Up all är Fragen kamen.
Un as de Trupp voröwer weer,
Smeet se sick wütig up de Eer
Un reet mit dulle Handen
Är swarte Haar toschanden.

De Moder keem: »Gott sta uns bi!
Hebb mit mien Kind Verbarmen!
Mien Dochder, segg, wat is mit di?«
Un neem är in de Armen.
»O Moder, wat hett Gott mi daan?!
Nu mag sien ganze Welt vergaan!
He hett mien Hart terräten,
Verstött mi un vergäten!«

»Leew Gott, leew Gott, help ut uns' Nood!
Mien Deern, kumm, lat uns beden!
Wat Gott deit, dat is alltied good;
Wo kannst du man so reden!«
»O Moder, dat is idel Waan!
Slimm is dat, wat mi Gott hett daan!
Wat hulp mi all uns' Beden,
Dat wi so ofteens däden!«

»Gott sta uns bi! Mien Dochderhart,
Du weeßt, he helpt to'n Besten.
Uns' gode, ole Paster ward
Mit Gott sien Word di trösten.«
»Ne, Moder, ne, wat ik di segg:
Mien Wehdag' snackt keen Preester weg,
Keen Paster kann dat Lewen
Mien Willem weddergewen!«

»Mien Kind, wenn man de falsche Mann
Nich in de Taternlanden
Däd, wat he di nich seggen kann:
Vergeew sien Hart un Handen,
Laat em doch lopen, mien leew Kind;
Glöw nich, dat he sien Glück dor find't:
Wenn Liew un Seel sik trennen,
Ward em sien Falscheed brennen.«

»O Moder, Moder, ut is ut!
Verlaren is verlaren!
Nu bün ik man den Dood sien Bruut, –
O, wör ik gornich baren!
Lösch ut, mien Licht, för alle Tied,
In Nacht un Nix verflucker hüt!
Wat wi ok dood uns harmen,
Bi Gott is keen Verbarmen!«

»Lew Gott, o hör nich, wat se seggt;
Mien Dochder sprickt jo biester.
Se weet nich mehr, wat slecht, wat recht,
Är Höewt würd är all düster.
Mien Kind, vergitt doch man dien Pien
Un denk mal an uns' Heiland sien;
He leed Dood un Verdarwen,
Dat du kannst selig starwen.«

»O Moder, wat is Seligkeit,
Wat is mi Höll un Hewen!
An Willems Hart is Seligkeit,
Un aan em is keen Lewen!
Lösch uut, mien Licht, för alle Tied,
In Nacht un Nix verflucker hüt!
Aan Willem is hier ünnen
Un günnt keen Glück to winnen!«

So wüter de Verbiesterung
Är dull dorch Härn un Ader!
Är Hart, in sien Verdüsterung,
Schull up uns' Gott un Vader.
Se slög den Bussen, un se rung
De Handen, bet de Sunn daalgung,
Bet hoog an'n Hewenbagen
De Steerns är Gold hebbt dragen.

Un buten – hork! – gungt draff, draff, draff!
As keem een Pärd. Ut Bögel
Un Sadel steeg en Rüter af
Mit Klerren näg bi't Stegel.
Un hörst du nich den Portenring
Ganz lisen, lisen: klinglingling!?
Do weern dorch Muer un Dören
Nu düsse Wörd to hören:

»Hallo, hallo! Laat mi mal rin!
Mien lewe Deern, wat maakst du?
Driggst du mi noch in Hart un Sinn,
Un slöppst du, odder waakst du?«
»O Willem, du? So laat bi Nacht?
Mit Tranen hebb ik an di dacht, –
O Gott! – wat muß ik liden!
Wor kummst du her to riden?«

»Wi stiegt bloot middernachts to Pär;
Wiedher reed ik ut Böhmen,
Un kaam bi di so laat noch vör
Un will di mit mi nemen.«
»Mien Willem, erst kumm rin! Man gau!
De Wind huult öwer Kamp un Au.
Kumm, dat di in mien Armen
Und an mien Hart kannst warmen!«

»Laat hulen öwern Kamp den Wind,
Laat hulen un laat susen!
Mien swarte Ruun Ruun = Wallach de schurrt, leew Kind,
Lang kann ik hier nich husen.
Kumm, schört di man un tummel di,
Un sett upt Pärd di achter mi;
Mußt hunnert Mil'n na't Süden
Mit mi int Bruutbedd riden.«

»Wat? Hunnert Milen wullt du noch
Na Hochtied mit mi jagen?
Un jüst eerst hett uns' Tarnklock doch
All buten öllwen slagen.«
»Wat hier, wat dor! De Maan gluupt glau; glau = scharf, hell (von sehen)
Wi un de Doden wi riedt gau!
Hüt noch, dor kannst up swören,
Will ik int Bedd di bören!«

»Segg doch, wornewen staat se man,
Dien Kamer un dien Katen?«
»Wied weg! Mien Stuuw hett drange Wand'n:
Acht Bräd man kort van Maten ...«
»Is door ok Ruum?« »För di un mi!
Kumm, Deern, nu schört un tummel di;
Uns' Hochtiedsgästen luern,
Lang dörf de Fahrt nich duern.«

Smuck Leewken schört sick quick un sprung
To Pärd mit Föt un Handen;
Är Armen um den Rüter slung
Se as sneewitte Banden.
Un hurr un hurr un hopp-hopp-hopp
Gungt foort in Suus' un in Galopp,
Dat Ruun un Rüter snöwen,
Un Gnitt Gnitt = Kies un Funken stöwen.

Up rechte un up linke Hand,
Knapp dat s' int Og' jem faten,
Wat flög Wisch, Haid un Holt un Land,
Wat bullern Brügg un Straten!
»Gruugt di, mien Deern? De Maan gluupt glau ...
Hurra! de Doden de riedt gau!
Mien Deern, gruugt di vör Doden?«
»Ne, ne! doch laat de Doden!«

Wat klung dor för Gesang un Klang?
Wat fludderten de Rawen?

Hork, Klockenklang! Hork, Dodensang:
»Laat uns dat Liew begrawen!«
Een Likentog keem in de Näg',
De Sark un düster Bartüg dreeg;
Dat Leed weer to vergliken
Mit Unkenroop in Diken.

»Na Middernacht begraawt dat Liew
Mit Süfzen un mit Singen;
Nu will ik eerst mien smuck jung Wiew
Int Huus na Hochtied bringen!
Kumm, Köster, mit dien Chor kumm her
Un görgel mi dat Bruutleed vör!
Kumm, Paap, un sprick den Segen,
Wenn wi nach Puuch sünd stegen!«

Still weert miteens. Weg Sark un Bar.
Un richdig! Up sien Ropen
Keemt hurre-hurre – wiß un wahr! –
Jem achterna to lopen.
Un jümmer wider – hopp-hopp-hopp! –
Gungt foort in Suus' un in Galopp,
Dat Ruun un Rüter snöwen,
Un Gnitt un Funken stöwen.

Wat flögen rechts, wat flögen links
De Bargen, Böm un Knicken!
Wat flögen links un rechts un links
Huus, Dorp un Stadt as Flicken!
»Gruugt di, mien Deern? De Maan gluupt glau ...
Hurra! de Doden de riedt gau!
Gruugt sik mien Deern vör Doden?«
»O, laat jem doch de Doden!«

Sü dor! Kiek een! Bi't Hooggericht
Ümt Rad dor danzden Spökels,
Bloot halw to seen in'n Maan sien Licht
De fladderigen Schrökels.
»Ho, Spökeltüg un Schrökelpack,
Kamt mit un bliewt uns up de Hack!
Ji sölt den Ringdanz springen,
Wenn s' uns int Bruutbedd bringen!«

Un kiek! De Spökels – husch-husch-husch –
Keem'n achterran to bisseln,
As wenn in'n Küselwind den Busch
Sien drögen Loofblöd risseln.
Un wider, wider – hopp-hopp-hopp –
Gungt fort in Suus' un in Galopp,
Dat Ruun un Rüter snöwen,
Un Gnitt un Funken stöwen.

Wo flög, wat bleek de Maan belüch,
Wo flögt, un wor weert blewen?!
Un bawen, as een Riesenbrügg,
Flög Steern un Maan un Hewen.
»Gruugt di, mien Deern? De Maan gluupt glau ...
Hurra! de Doden de riedt gau!
Gruugt sik mien Deern vör Doden!«
»O Gott! laat doch de Doden!«

»Swart-Ruun, mi dücht, jüst krei de Hahn;
Nu mutt uns' Klock ok slagen ...
Swart-Ruun, gliek ward de Dag upstaan,
Ruun, laat uns gauer jagen! –
To End, to End is nu de Draff, –
De Deek vant Hochtiedsbedd flügt af!
So holl ik mien Verspräken:
Wi sünd bi Huus, mien Mäken!«

Gau up een isern Gadderdör
Gung't mit verhungen Tögel,
Un mit de Pietsch een Slag dor vör
Brök up de beiden Flögel,
Mit Krieschen krachten s' uteneen ..
Un Graff bi Graff weer nu to seen,
Un witte Stenen blinkten,
Un swarte Krüzen winkten.

Un kiek, un kiek! In'n Ogenblick –
Huhu! een gräsig Wunder! –
Den Keerl sien Jack full Stück för Stück
Em af as möre Tunder.
Heel nakigt, sünner Hoot un Zopp,
Sien Höwt würd to een Dodenkopp,
Sien Liew een Rifft ut Knaken
Mit Sees' un Dodenlaken.

Hoog steil sik up, dull snöw dat Pärd, –
Snöw rode Füerfunken,
Un – hui! – weer't ünnen in de Ärd
Versackt dor un versunken.
Ut hoge Luft keem een Gehuul,
Un Wingern keem ut depe Kuul;
Lenor är Hart, mit Bewen,
Rung twüschen Dood un Lewen.

Nu danzden dor in'n Vullmaanschien
De Doden ut de Kulen;
Een Hand höll faat den annern sien,
Un heesch klung jem är Hulen:
Holl ut! holl ut! wennt Hart ok brickt;
Dräg sünner Grull, wat Gott di schickt!
Dien Liew ward di nu namen;
Gott gnad dien Seel man! Amen!«

Hermann Boßdorf