Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Märchen und Legenden

Märken

Een Köning hadd een lütt söte Deern,
De weer sien Hartbladd, sien Sunn un Steern.
Smeck em maal nich dat Eten,
Un maak em sien Kron maal Koppweehdag',
Lach sien Döchding em an ut eer Ogen so blaag,
Un all, wat em pier, weer vergeten.

Do is awer maal wat Gräsigt passeert:
Een lütte Muus, so'n dumm näswis' Deert,
Löp dorch de Prinzessin eer Kamer.
De full vör Verfeertheit beswimelt um,
Un eer Plaetermund weer van de Tied an stumm,
Nich maal, dat s' een beten stamer.

Nu maak' de Köning dorch't ganze Land
För all' de studerte Dokters bekannt,
Se sullen na Hoff henkamen.
Un all' de Dokters ut Dorp un Stadt
Maakten sik een-twee-dree up'n Padd
Un trocken na de Höewtstadt tosamen.

Se keemen tohoop mit Sack un Pack,
Mit Böker, un Brillen un Snuuwtaback,
Un fungen Latiensch an to snatern.
Jeedereen höll den Finger klook an de Näs',
Un kreeg sien Book her un lees' un lees',
Un däd nicks as preestern un pratern.

Dorch veele Weken gung dat so,
Un tolest geew dat gor noch Stried un Halloh,
Un se kreegen sik in de Prüken,
Un een schimp den annern för daesig un dumm.
Awer jümmers bleew dorbi still un stumm
De Prinzessin, dat arm lütte Küken.

De Köning würd nu fünsch un dull:
Maakt ji nicks as dat Huus mit Spektakel vull,
Denn will ik ju Mores lehren!
He kümmer sik nich um Oeller un Nam
Un steek de Dokters alltosam
In't Kittjen, soveel as dor weeren.

Do keem aewer't Riek awer grote Nood,
Gräsige Aust höllen Sükdoom un Dood,
Un to lütt würden de Karkhoffssteden.
Un dat ganze Land, Gaer, Wiew un Mann,
Röp uns' Herrgott in Himmel an
Mit Singen un Bidden un Beden.

Un uns' Herrgott sien grote Gnadensunn lach:
Vör den Köning träd up'n Fierdag
Een jungen Mus'kant mit sien Fidel:
Uns' Herr un Köning, geewt mi Verlöw,
De Prinzessin wat vörtospelen; ik glöw,
Ick krieg eer wedder kandidel!

De Köning plier em minnachtig an:
»Dat, wat keen Kunst van de Doktors nich kann,
Wullt du mit dien Schraapkasten maken?
Denn man to, denn bewis' uns man dien Künst!
Dat segg ik di awer: is dat umsünst,
Warrst du inspart bi Rotten un Snaken!«

De Speelmann gung na de Prinzessin rin,
Maak een Schrapfoot un een Bückel dorto, un stünn'
Un leet sien Gigel klingen.
De klüng as jede Vigelien,
Un de Köning dach': »Dormit ward he dien
Leew Kind nich to'n Spreken bringen!«

De Stumme seet dor as een trurige Duuw.
Miteens leet de Speelmann een Muus in de Stuuw,
De he in sien Tasch hadd versteken.
De Prinzessin hüpp up den Disch in een Suus'
Un kriesch luudhals: »Een Muus! een Muus!«
Un kunn – weet Gott! – wedder spreken.

Wat een Lewen! Ick segg ju, Kinnerslüd,
De Köning, de weer rein ut de Tüt.
Un de Speelmann kreeg Titel un Orden;
Jo, mien Grotmoder wuß dat gor för wiß:
De plietsche Vigelienspeler is
Noch den Köning sien Swiegersaehn worden.

Hermann Boßdorf