Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Dat Water

Ga nich an't Water, wenn't schummrig ward,
Dat Water is deip un still un swart.

In witten Dunst liggt de Ellernbusch,
De Wind de flustert in Röhr un Rusch.

De Parr, Pfarrer de maakt sien Awendgang,
De Wischen daal, an't Water lang.

So düstergeel de Hewenrann',
Sacht kröpt de Awend äuwer't Lann.

De Vagel fläug tau Neste all,
Dor rögt sik narends Luud noch Schall.

Un as de Parr an't Water stunn,
Dor reep ne Stimm' ut deipen Grunn,

Dor reep ne Stimm' so dump un swor:
»De Stunn' is dor – de Stunn' is dor!«

Un nochmaal dump un wunnerlich:
»De Stunn' is dor, doch de Knaaw noch nich!«

»Gott sta üs bi!« De Parr stunn dor;
Sien Knei, de bewern, sien Hart kloppt swor.

Still liggt dat Water as vörher;
De Wind de ruschelt bloot in't Röhr.

Do föhrt tau Höcht hei in Angst un Noot:
»Na Huus, na Huse! Hier wahnt de Dood!«

An'n irsten Haaw, ut de Gorendör,
Der lep den Buren sien Jung daher.

So blank dat Oog, un so geel dat Hor.
Röp dat vun firn nich: De Stunn' is dor?

»Hest Iel, mien Lütjer? Man staad, man staad!
Dat ward all schummrig, wohen so laat?«

»Herr Parr, eck wull man an't Water gaan,
Dor, wo de geelwitten Blaumen staan!«

»Leiw Kind, dortau hest ok nasten Tied –
Schallst irst 'ne Baadschaft mi drägen hüt!«

De Jung leep hen, na't Dörp herin;
Den Parr, den was dat sau swor tau Sinn.

Un as hei unnen bi'n Krauge wör,
Dor kem in Sprüngen de Jung daher.

De Parr, de gaw em 'n Gröschen blank:
»Mien lütjer Bade, veel Dank, veel Dank!

Jung, kiek eis, wo dat all duster is!
Na Huus! Dien Moder de säukt di süs!«

De Jung stunn vör em un lacht em an:
»Irst möt eck nu noch an't Water gaan.

De witten Blaumen, de haal eck mi.
Eck weit dat Flag woll, hir dichte bi.«

»Leiw Kind, dortau hest ok nasten Tied.
Nu büst'e mäue, de Weg was wied.

Un büst ok döstig, mien Jung! Kiek dor,
In'n Brunn dat Water is käul un klor!«

De Kraug tau'n drinken an'n Brunnen stunn,
Den schöppt hei vull ut den deipen Grunn'.

Hei gaw den Jungen, de sett' em an';
Wat weit dat käul dor vun't Water ran?

Deip drunk de Junge taum tweiten Maal;
Wat weer sien Stirn dor so witt un faal?

Un as taum drüdden den Kraug hei foot,
Da föll hei daal un was kolt un dood.

De Wind em käul äuwert Flaßhor strook;
De Stunn' was dor – un de Knaaw was't ook.

Lulu von Strauß und Torney