Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Spök ut de See

Dat Watt steit geel, in de Däpels grient
De brune Sünn un glärnt un schient
As Spök bi Dag. De Wulken dreit
Een rorood Rad, wo de Sünn sünst steit.
Daak op de Kimm as Fuurn so piel.
Ool Peter Claassen pert dör'n Priel
Op Krabbenfang. Sien Haar is witt,
Het söbentig Jaar – so'n Tied, de fritt.
Sien Kneen sünd mör, doch sien Hannen dögt
Jüst noch to'n Fang. Un he stakert un sökt
Un kleit mit't Nett in Moll un Fatt
Un kikt – – 't weer meist, as rög sik wat.

Dat Water schülpert, de Fang is good,
Ward best betaalt – och, Fisch is Brood.
De Jungs sünd buten in'n Krieg, verdreit,
Wokeen schall fischen, wenn he't ni deit?
Ool Piet kikt op, is wedder so'n Dag;
De scheet dor buten. He pliert öwert Flach.
De Bradden wawert lang dat Watt,
De Sünnschien bewert as glönig Kratt,
Een witte Streep kümt de Floot feernlang. –
Ward Tied, ool Claassen, is noog mit'n Fang!
He waat dör'n Priel, – geit all öwer de Knee'n –
Un wedder is em, as keem dor een.
Ool Claassen kümt beten snaaksch togang, –
Fört dor ni een Schipp an de Wulken lang?
Un as he kikt, dör kaamt noch meer,
Een fört niep achter't annere her.
Un gröter un gröter mit Spill un Gatt –
Verdori, denkt Claassen, glieks loopt se op't Watt.
Verdori, röpt he. Mit witten Scho
Vörn Boog de Schepen fört jüst op em to. –

Ool Claassen krigt sinen Kopp tofaat:
Hellichten Dag un dat spökt? Is laat,
Loop gau na Huus! De Westwind stönt,
De Watten lücht un beewt un drönt.
Un neger kaamt se, de Reeg lang stürt,
Dat leit in de Wulken; vertrakt – de fürt!
He kikt öwer Hals. Goddsdunner, stopp,
Wenn de ni bidreit – gliks sitt se op!
De Bodden danst, de Han'n mit'n Slag
Sakt vun sien Ogen, de Spök ward Dag:
De Bülgen stiegt as een Riesensoog,
Stiegt hoog ut'n Daak herop, boomhoog,
Mit krusen Rand. – Un bawen fört
De Schepen, hoog as de Wolk se bört. –

Ool Claassen schuddert un foold de Han'n,
Sien Lippen beewt, kriegt keen Woord tostann.
Sien Kneen sakt, een Schadden löpt
Vörlang, wo de Muur ut de See opkröpt
Un gluupt em an. De Watten stikt,
Witt öwer de Muur de Bülgen likt
Un palscht un schuumt. Een Schipp löpt an,
Barghoog as een rullen Dün küm't ran.
De Hewen bruun as een glönige Brügg, –
Ool Claassen sakt de Sweet in'n Rügg,
Fochtig sien Haar. Nu bleew de Sünn,
Nu, nu kümt't ran un verdreit de Stünn
Un schuuwt un düstert mit Drummen un Schrien,
As dusendmaal Dunner un Wederschien.

He kröpt sik tosaam, krumm as een Katt,
Ool Claassen sien Hannen kuult sik in't Watt;
Sien Odem stikt, sien Oorn ward doof,
Sien Oogen danst as een Funkenschoof.
He weet ni meer, wo wied wo lang:
Oewer em hin is de Flood togang. –

Denn ebbt dat Water, vertrekt un sakt,
He fölt beswiemt, wat de Soog em pakt,
Un kleit un holt sik. Un denn, doofblind,
Spört he een Teen as een drögen Wind. –
Ool Claassen dümpelt, rekt sit op,
Kikt jüst in den brunen Sünnhoff rop. –
Dat Water ligt geel, sien Kiep in'n Slick,
Een Wolk in'n Osten trekt drang un dick
Un drumt un dunst noch. Feernaf een Schree, –
Gräsig vertrekt de Spök ut de See.

Hans Friedrich Blunck