Ut ex copia colorum
Iridis amoenitas,
Ex certamine doctorum
Victrix surgit veritas.
Sed ad saltum litterarum
Custodiendum acrius
»Custos« legitur »silvarum:«
Musae Forestarius!
Physiognomicen Graecorum
Eleganter explicasti
Atque icones sculptorum
Persubtilis perscrutasti.
Nonne licet admirari
Artem in Holsatia?
Et Francesco Zambeccari
Fanaque Byzantia?
Jovis nuptias vidisti
Et Junonem pronubam
Et ex Orco reduxisti
Kaptam tu Proserpinam.
Macte, o Farnesinane,
Macte, Lucianice,
Macte, o Libaniane
Atque Renaissancice!
Forestarius laudandus
Feras multas jam protrivit,
Nunquam autem – admirandus!
Caprum nequam qui ferivit.
Ach, so schön ist dieser Einfall: –
Auch in Deutsch muß ich ihn fassen,
Niemals hat auf einem Reinfall
Förster sich erwischen lassen.
In der Sprachkunst unverdrossen
Hat der Held im Schwarzgelock
Manches Unthier schon geschossen:
Aber niemals einen Bock!
Nun von deutschem Laut umgeben,
Fall' ich nicht mehr in's Latein:
Unser Förster, er soll leben,
Soll ein Frei- und Treff-Schütz sein! |