Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

De Snee

Wer smitt denn babn vun'n Himmelssaal
Uns all de witten Dun hendal?
Dar fleegt se hin, dar fleegt se her,
Un jümmers dichter, jümmers mehr.
Hei! lustig ist dat antosehn!
Nu segg mal eener mi, wakeen?

Man still! – dat deit de leewe Gott;
Wat makst di lustig? – jo keen Spott,
Allns is dat Beste, wat he deit,
Un darum ock, wenn't Flocken weiht.
Un wullt du geern noch mehr darvan,
So swig man still un hör mi an.

De Winter is en bösen Gast,
He plöckt de Blom un meiht dat Gras;
He sliekt so sach, he lurt so lis',
Sin lange Bart hangt vull vun Is,
Sin Kopp is kahl, – un öwern Kopp
Dar stülpt he sick en Sneemütz op.

He kiekt in alle Fenstern rin
Un süht mal na, wat makt se binn;
Doch schellt se all, nüms is em gut,
Denn mit de Blompütt is dat ut;
Un wo he lur, un wo he stunn,
Dar hebbt se nöst de Isblom funn.

De lüttjen Vageln harrn ehr Not;
Wat deit man ni för't leewe Brod!
De Hadbar hett de Trummel röhrt,
Dar hebbt se all den Ranzel snört,
De Swulken sungn Adjüs vun't Dack
So togn se ut mit Sack un Pack.

Un de torügg bleebn in de Böm,
De lurt un lungert rum na Kröm;
Gehlgösch un Rotboß piept na Brod,
Un Klas-Krei hett sin leewe Not;
Nu bringt de Lünk se vör de Schün, –
Du, – smiet se gau mal'n Handvull hin.

So steiht't all in de Bibel schrebn:
Uns' Herrgott hölt se all an'n Lebn,
Se künnt ni sei'n, se hebbt keen Arn,
Un dochen geiht dar keen verlarn;
He gifft de Lilgn op't Feld ehr Kleed,
Dar is keen Worm, den He vergeet.

Süh, buten weer't doch redig slimm,
Allns, wat dar bleev, wo schull dat hin.
Wenn babn de leewe Gott ni mehr
In'n Winter ock de Leevde weer?
De Summer putz uns doch keen Bom,
Wi harrn keen Gras, keen Korn, keen Blom.

Dat weet He wul, – un darum gau
Wevt He de Wulken ut'n Dau
Un winkt se sacht na'n Heben rop,
Dar hangt se all uns öwer'n Kopp.
Un'n Ognblick wider, – kannst drop bu'n,
Denn hangt se vull vun luter Dun!

Denn röppt He alltohopen sacht
Sin lüttjen Engels in de Nacht.
De putzt sick gau, un hebbt se't da'n,
So binnt se'n witten Platen an –
Un plöckt un plöckt drup los als dull,
Vun Dun den ganzen Platen vull!

Un nößen swevt se dör' de Welt,
Un nößen streut se öwer't Feld
De witten Dun so lis' un sacht, –
Un streut un streut de ganze Nacht,
Un kiekst du morrns mal rut, – Herrje!
So liggt dar allns bedeckt mit Snee.

Dat is en Dek, dar wahr du di!
So'n wevt de beste Wever ni;
Un de man dar eerst ünner ruht,
De lacht den Winter ruhig ut;
Dar slöppt dat Gras, dar slapt de Blom, –
De Tid, de kummt un geiht, – en Drom!

Un steiht dat Vörjahr vor de Döhr,
Kummt allns bi lüttjen wedder her;
De Blom op't Feld, dat Gras so grön,
De Vagels, de dar wannern de'n.
De Sünn, de babn dör't Blaue swevt,
Un wat dar lacht, un wat dar levt.

Denn freu di man! denn freu di man!
Nöst fangt't vun vörn all wedder an;
De Summer geiht, de Harst de kummt,
Un wenn de Storm eerst wedder brummt,
Un wenn de Snee vun frischen flüggt,–
Wer weet, wakeen all buten liggt!

*