Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Bi'n Gewitter

Dat is so lud, als wenn en Festdag weer;
De Lurken stigt to Höch un singt dar baben.
De Swulken spelt un jagt sick hin un her,
Un lustig quackt de Pögg ehr Leed in'n Graben.

Still is de Wind, dar röhrt keen Blatt an'n Bom;
Dat is, als keem de Hitten jümmers sider;
Un trurig hangt de Bläder un de Blom,
Un Bodderhorn un Imm fleegt ilig wider.

Wo sünd de Vageln, de so lustig weern,
Op eenmal blebn? – ick hör se doch noch eben;
Dar günd, – dar rullt de Dunner in de Feern,
Un jümmers swarter stiggt dat op an'n Heben.

Hu, wa dat lei't! un lücht so hell hindal!
So witt un rot! – en gresig smuckes Wunner!
Nu steiht in Für de grote Himmelssaal,
Un lud un jümmers luder dröhnt de Dunner!

Dar lurt so still, so still dat gröne Feld,
Keen Lurk dörrt mehr to Höch den Himmel stigen.
Uns' Herrgott sprickt, – – un ruhig is sin Welt,
Sin grote Welt, – un bedt em an mit Swigen.

*