Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

De Swulken

Wat wullt du mit de Hoppenstang?
Töv, lettst mi mal de Nester hangn!
Se sitt dar babn ja nüms in'n Weg,
Un weest du ni? – Persepter seggt:
Die Schwalbe bringt den Lenz zurück,
Und wo sie baut, da wohnt das Glück. –

Ja. ja! Persepter hett wul Recht;
Mi gung't ja ock noch nümmer slecht;
Heff Gottes Segn an Korn un Brot,
Heff Fru un Kinner, frisch un rot,
Un heff sogar in alle Jahrn
Keen Perd un noch keen Koh verlarn.

De ol' Tobias wuss dat wul.
He harr umsunst sin Dack ni vull;
Un kreeg he, als se budn un flogn,
Daröwer ock sin blinden Ogn,
So leet he doch de Nester da,
Un süh, dat Glück keem achterna. –

Mi dünk ock doch, dat weer en Schann,
Wenn sick en Mensch vergreep daran;
Betrach man mal so'n Nest genau,
Keen Murmann mürt dar wul so slau;
Ick wüss ock nargns en Timmermann,
De so en Kunststück maken kann.

Dat hangt ja richtig an de Mur,
Als weer't dar wussen vun Natur;
De Swulken kunn förwahr mit Ehrn
En Discher limn un klistern lehrn.
Man meent, dat kunn sick sülbn ni holn,
Un driggt de Jungn mitsamms de Oln.

Un sünd de eersten Swulken da,
Röppt ni dat ganze Dörp Hurra?!
Hurra! nu is de Summer kamn,
Nu hett de Winter Afscheed nahmn!
Paß blots mal op! un is he weg,
Kummt't richtig, als Persepter seggt.

De Summer kummt un bringt de Blöm;
De eersten sünd de Kassbeinböm,
Als behrn se noch den Winter na
Un hungn vull Snee, – so staht se da.
Tonösten awers – ei, süh dar!
Is buten allens klapp un klar.

Denn ward de Stickbeinbüscher grön,
Denn ward de lüttjen Oschen blöhn,
Un blomig ward de ganze Grund,
Un Tulpen kamt dar, rot un bunt,
De Adbar kummt, – un in de Feern
Lat fröhlich sick de Lurken hörn.

Un jümmers warmer schient de Sünn;
Un denn – en Ognblick wider hin, –
So sitt wi, wo de Lindnbom hangt,
In'n Schatten buten op de Bank
Un freut uns, wa de Swulken piept
Un singt un sick in't Fleegen griept.

Un flogn se denn so lustig ni
Husch, husch! – vöröwer un verbi,
So weer dar buten ni to durn
Vor Fleegn un annre Kreaturn;
Man hett ja so sin Not, – de Äs',
De spelt een likers op de Näs'.

Ick seeg de Swulken jümmers geern
Un heel se alltid hoch in Ehrn;
Se sünd ja ock op Reisen we'n
Un hebbt de fremmen Länner sehn!
Sogar wenn't regen ward, se weet
Dat op en Haar un sät Bescheed.

Un du wullst mit de Hoppenstang
Mi eben na de Nester langn?!
Fui, scham di wat! – ick wul di't radn! –
Wat hebbt de lüttjen Tiern di da'n?!
So fröhlich all, so fram un drok,
So flidig un so flink un klok.

Süh, vun de Swulken kannst du't lehrn,
Din Hus to bu'n, din Hus to nährn!
Wes' flidig, lat den Kopp ni hangn,
Wes' frisch un fröhlich, nümmer bang, –
Do' nüms en Leid – un lev in Fredn,
So büst vun alle Menschen ledn.

*