Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Adjüs, min lüttj' Swulken!

Adjüs, min lüttj' Swulken! de Summer is hin,
Nu möt jüm fort mit de annern.
De Rosen sünd affulln, keen Blom mehr to finn.
So still ward dar buten de Welt all to Sinn,
Un an't Wannern geiht dat, an't Wannern.

Dat weer en Tid, als ju kemn, als ju kemn.
Dar lach ock de Eer un de Heben.
Als de Lurken eerst sungn un de Knuppen eerst dreebn,
Un als Heken sin Seken sich utsöch un neehm,
O, wa weer't doch en Freud' un en Leben!

So blau weer't dar babn, un hier nerrn weer't so grön,
Un so golden de Sünn'nschien dartwischen.
Un allens wull utslagn, un allens wull blöhn,
Un wa sungn doch de Vageln so nüdlich un schön,
Un wa lachen de Koppeln un Wischen!

Ach, wa anners is't wurrn, nu de Harstwind all weiht,
Un de Eekeln all fallt vun de Eeken!
Nu de Regen vun'n Bom uns de Appeln all sleit,
Un öwer de Stoppeln de Plog all geiht,
Wo na Kornblom dör't Roggnfeld wi streeken!

So is't mit de Freud, un so is't mit dat Glück, –
En Sünn'nschien twischen de Wulken.
Wi hebbt doch allns man en Ogenblick,
De Tid, de verstrikt, un de Wiser, de rückt,
Un de Stunn fleegt dahin, als de Swulken.

Adjüs denn! adjüs denn! verblöht sünd de Blom,
Un an't Wannern geiht dat, an't Wannern;
Un wenn wi fort möt, so weer't man en Drom,
Wi kamt un vergaht, als de Bläder an'n Bom,
Un so geiht't ock tonösten de annern!

*