Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Utflagen

Dar sitt dat Nest, un nix darin,
Als Eierschell un Dun un Spinn, –
Se flogen ut, – ick dach mi't wull,
Dat wurr se sacht to eng un vull,
Fief grote Jungn un beide Oln,
Wa kunn so'n lüttj' Gebüd dat holn!

Un dochen heel't, wat seggst darvan?
Wo dröppst du wull en Handwarksmann,
Un wenn't de klökste Meister weer,
De so en Hus di but vun Eer?
Du dröppst em nargns, dat künnt so schön
De lüttjen Swulken man alleen.

Nu süh, wa se de Mücken griept!
Un wa se spelt, un wa se piept!
De künnt di fleegn, ick meen, dat geiht!
Un wenn mal 'n Finster apen steiht,
Se sä't gudn Dag, schaneert sick ni
Un huscht di bi de Näs' verbi.

De lüttjen Tiern, wa bün 'ck ehr gut,
Un wa mi't freut, dat se hier but!
Ick söch dat Glück un kunn't ni finn,
Dar keem't vunsülben na mi 'rin,
Dat mak dar babn dat lüttj' Gebüd,
Wer wüss ock ni, wat dat bedüd.

Ick de' denn ock darför min Deel,
Dat ick dat Nest för se beheel,
Dree Weken dur't, dar harrn se't but,
Dar sä Herr Spatz: dat pass sick gut!
Treck in, Fru Spatsche! – süh, wa nett,
Hier hol man erst mal Wekenbett.

Fru Spatsch krop 'rin un achteran
Krop ock mit 'rin Fru Spatsch ehr Mann
Dar seet he seker in de Schanz,
Sin Snawel weer en gude Lanz,
Un keem de lüttje Swulk mal her,
So steek he'n rut un prickel ehr.

Dat Deuwelstüg! is't ni to dull?
Lüttj' Swulk, de schimp, lüttj' Swulk, de schull,
Lüttj' Swulk, de keem, tick an bi mi:
Kumm 'rut, kumm 'rut un stah uns bi!
De Spitzbov stehlt in'n Ogenblick
Dat Hus uns weg un di dat Glück!

Dar nehm ick denn en langen Schech
Un jag de Sackermenters weg,
Un als se man eerst buten weern.
Dar wull'ck se wul wat anners lehrn;
Bums! sä't, – da leegn se op de Strat,
Un rupps! – harr se de Kater sat.

So weern min lüttjen Swulken beid
Denn Herrn vun't Hus in Lust un Freud,
Un lustig hebbt se flagn un sungn,
Bit Swulksche an to sitten fung,
Fru Swulksche mak ehr Saken gut.
Fief lüttje Gehlnipps kropen 'rut.

Herrje! wurr dat en Piepgelag
Den ganzen ungelenkten Dag!
De beiden Oln, de harrn ehr Not,
So'n Fief, de sünd so licht ni grot,
Wa mennig Mück, wa mennig Fleeg
En jeder to versluken kreeg!

Nu sünd se grot, Gott Loff un Dank!
Un fleegt dar all de Strat hinlank;
Dar sitt dat Nest, un nix darin,
Als Eierschell un Dun un Spinn;
De dumme Lünk! – weer he an'n Lebn,
Nu harr ick't em vunsülben gebn.

Man mutt man blots de Tid afwahrn.
Denn geiht so licht een nix verlarn,
Wer hiddlig is un dat ni kann,
De sett bischuerns allns daran.
Un kriggt he denn een op de Flünk,
So geiht em't wul, als Muschü Lünk.

*