Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Herr Adbar

Ei süh, Herr Adbar! guden Dag!
Du keemst wul ock eerst öwer Nacht?
Wa hett't denn gahn in all de Weken?
Wo büst du we'n? wo hest du steken?
Dat gung di wul nich alltogut,
Du sühst mi gar to klötrig ut.

Süh dar, – uns' ol Fru Adbarsch ock!
Un forts den Snawel vull von Sprock;
Bi jüm Slag Lüd deit wenig nödig,
Dar is de Preester öwerflödig; –
Dat geiht all so; – du un din Olsch
Levt glücklich un tofredn op polsch.

Na, denn man los! – willkamn bi mi!
Oh weh! dar fallt mi't eben bi –
Du steihst? – dat schall nix Guds bedüden!
Nu warr ick ful op lange Tiden;
Ick harr di leewer fleegen sehn,
Denn kunn ick noch op Reisen tehn.

Mi dünkt, jüm keemn wat riklich fröh,
Dat gifft am Enn noch wedder Snee; –
Denn künnt ju sick man wedder packen,
Dar sitt noch nargns en Pogg to quacken.
Ach, wull't man blots eerst Summer warrn,
Un wenn wi man eerst Maidag harrn!

Ja, Maidag, Maidag, wat en Tid!
Denn ward een rein de Boß so wid;
Denn fangt de Knuppens an to springen.
Denn fangt de Vageln an to singen.
Denn ward so grön de smucken Böm,
Denn kummt dat Krut, denn kamt de Blöm!

Du kiekst hendal un nickst mi to?
Ja, ja! – du denkst wul eben so;
Denn hört di all de smucken Wischen,
Denn stappst du 'rum in't Ret to fischen,
Un alle Näs'lang seggt dat quack!
Un wuppdi! – hest du'n bi de Nack.

Un wat en Leben, wat en Larm!
De Spreen, de fleut, – de Imm wüllt swarmn,
De Kukuk sitt in'n Busch to ropen,
Un Fleeg un Fleerlink swevt tohopen.
De Lammer blarrt, – de Drossel sleit,
Un allns is Lust, un allns is Freud.

Du wahnst doch redig wunnerschön
Un kannst di recht de Welt besehn;
Keen Bursmann kann dat so geneten;
Dat ganze smucke Dörp to Föten
Un rund herum de gröne Feern,
Un babn de Sünn un Mand un Steern.

Durt ock ni lang, kummt mit sin Brut,
Din Nawer Lünk herop un bu't,
Un sitt in't Sprock to räsonneeren,
Als wull he di wat Wunners lehren;
Na, lat em man! – wat is darbi?
Du giffst em doch de Hüsung fri.

Ei, weest du noch? vergangen Jahr,
Des Abnds, – denn weerst du jümmers dar;
Wenn denn de Pögg in'n Möhlndiek quacken.
Denn fungn de Jungen an to snacken,
Denn stunnst du baben allemal
Op't eene Been un keekst hendal.

Dat geev ock jümmers veel Plaseer,
Wenn't heele Dörp versammelt weer;
Un wenn wi ünner'n Lidnbom seeten
Un frisch den Brösel dampen leeten
Un spaßen de'n un Leeder sungn,
Dat't lingelanks de Straten klung.

Ick löv, du högst di allemal;
Un Sünndags geev't eerst recht Skandal!
Denn keemn de Deerns dar ock mit twischen,
Wenn't schummrig wurr, weer't gut to fischen; –
Denn wurr dar spelt, denn wurr dar lacht
Bischurns bit in de deepe Nacht.

Ach ja, dat weer en schöne Tid,
Gott Loff, – de Sommer is ni wid.
Du keemst man blots en beten tidig,
Weerst wul in't Fleegen gar to flidig;
Dat's beste, wenn du wedder geihst
Un veertein Dag na'n Süden reist.

Un kummst du wedder, ra' ick di,
Verget mi jo uns' Paster ni! –
Sin junge Fru möch geern mal weegen, –
Dar kunnst wul mal in'n Schoßsteen fleegen; –
Min Olsch neehm ock wul geern noch een: –
Adjüs! – op fröhlich Weddersehn!

*