Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Min Drom

En lütt Deklameerstück för den lütten Fritz Reuter

Gut mit antobringen in dat Stück »Ut de Franzosentid«,
wo he sin Gevadder, den olen Amtshauptmann Wewer, dat vördeklameern kann.

Noch bin ick man so'n lüttjen Bengel, –
De Welt so grot, un ick so kleen!
Doch jedes Kind, dat hett sin Engel,
Un Fritzing, de hett ock so een.

Un malins, als ick leeg to slapen
In'n Grashoff ünner'n Appelbom,
Dar slot he mi den Himmel apen
In'n söten wunnerschönen Drom.

Ick seeg en Paradies vun widen
Un'n Hus, als en Palast d'rin stahn.
De Engel sä: Magst du't wull liden?
Dar warrst du nöst noch mal in wahn'.

Un mit di een, de du warrst fliegen,
Lowising, en Pastorenkind, –
Un Glück un Freuden ward ju kriegen.
So veel, als man to kriegen sünd!

Vun alle Siden ward se kamen,
To ehr'n di un de Sprak, de din!
Un weltberühmt ward mal di Namen,
Als Schiller un als Göthe sin!

Din Bild kriggt Million' Dubletten,
Un riek warrst du an Gut un Geld!
Se ward di gar en Denkmal setten,
Geihst du tonöst mal ut de Welt!

Dat hett he seggt, – – doch harr't en Haken, –
Dar full en Appel ut'n Bom
Lik op min Näs', – dar wurr ick waken,
Un allns weer man en schönen Drom!

Noch bün ick man so'n lütten Bengel,
De Welt so grot – un ick so kleen! –
Doch leegen deit gewiß keen Engel,
Juch! Fritzing, – freu di! – dat ward schön!

*