Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Harstgedanken

Buten süh, – wa sacht un lurig!
Still un trurig
Drömt un slöppt de ganze Welt.
Nargns en Lud un nargns en Leben,
Swarte Wulken hangt an'n Heben,
Un de Regen drust op't Feld,

Blom un Bläder fulln dar sachen,
Eh' wi't dachen,
Un wi harrn ee doch so geern!
Lisen klung en Dodenlüden
Dör' de Welt, – un fort na'n Süden
Togn de Vageln in de Feern.

Saat un Korn sünd vun de Koppeln,
Nix als Stoppeln,
Un dat gröne Holt so brun!
Wo de Blom in't Water lachen,
Drömt de Bek un söcht se sachen;
Un de Drüppens fallt vun'n Tun.

Nix to hörn, – als nerrn in'n Keller,
In de Eller,
Pipt en Drossel noch alleen;
Rein, als wenn se um de annern
Lüttjen Vageln, de da wannern,
Lisen mit den Regen ween.

Ne, – denn ward een doch so trurig
Un so schurig,
Un dat Hart so still to Mot!
Magst du't noch so warm umfaten,
Wat sick leev hett, – mutt sick laten!
Un – an't Leben steiht de Dod!

Komp.: 1 st. v. O. Voigt

*