Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Min Dörp

Min Dörp, min Dörp in wide Feern,
Mank Blom un gröne Böm,
Wa mag ick noch so geern, so geern,
So geern mal vun di drömn.
So geern en trulich Wort di seggn,
Wa du mi leev un rar, –
Denn ach, dat Sehn'n un ach, dat Lengn,
Dat makt dat Hart so swar!

Wa leegst du dar in'n deepen Grund
Mank Eschen un mank Lindn,
Wa weern de Hüser smuck un bunt
Vun buten un vun binn,
Un denn dat Hus, dat unse weer, –
Wo Obbe op de Del
Mit Moder mi dat Lopen lehr,
Un Vader mit mi spel,

Un vör de Döhr de ole Bom,
De Grasplatz, de so grön,
Un denn de Hoff vull Büsch un Blom,
Wa weer he smuck un schön!
Un denn de Sot, – un achter'n Stall
De Hoppen öwer'n Tun, –
Un denn de Ellhorn, wo in'n Wall
Wi Kinner Hüser bu'n.

Wa weer se smuck, de gröne Wisch,
Wo still de Möhlnbek leep,
Un wo dar ut de Ellernbüsch
De Kukuk lach un reep!
Un op de Höchd', de Koppeln lank.
Den Fotstig dör' dat Korn,
Dar brust de Rogg so hoch un blank
Uns Görn bit an de Ohrn.

Dar steecken wi, dar heeln wi Rau,
Dar speln wi, als to Hus,
Un plöcken Blom uns, rot un blau,
Un bundn se uns to'n Struß,
Dar wussen Brombein, swart un brun,
Un Eerdbein, rot un söt.
Dar söchen wi herum in'n Tun
Na Nester un na Nöt.

Un Sündagmorrns, wa weer dat schön!
Denn stunn ick an de Plank,
Dar kunn ick öwer'n Karkhoff sehn.
Dar keemn de Lüd henlank.
Un wenn in'n Torn de Klocken klungn
Dat leet so nett vun feern.
Un wenn tonöst de Orgel gung, –
Wa hör ick't doch so geern!

Un Abends schien de Mand so still
Un togn de Wulken sacht.
Denn speln un sprungn wi op'n Knüll
Bischurns de halwe Nacht;
Un in de Feern, den Redder dal,
Verlaten un alleen.
Dar fleut ehr Leed de Nachtigal
Un seet in'n Busch to ween'n.

Wo is se hin, de schöne Tid?
Wo sünd wi Kinner bleb'n?
Ach, in de Welt, so fremd un wit,
All lang vunanner drebn!
Un mennig een, de damals sprung,
Kummt nümmer, nümmermehr; –
Se hebbt to Rau em buten sungn
Un todeckt in de Eer.

Un mi, – – mi lopt de Tran hendal;
Dat weer dar doch so schön!
Mi düch, ick hör de Nachtigal
Un kunn den Karkhoff sehn;
Mi düch, ick seeg dat Hus, – den Bom –
Un hör de Klocken gahn;
Ach ne! – dat weer ja blots en Drom,
Den ick mi köff mit Tran!

*