Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Buten

Herut, herut, man alle Mann!
De Steerns fangt ebn to blinkern an;
Un du, min Moder, ock mit rut,
Uns' Schrighals slöppt dar binn ja gut.
Süh so! nu sett jüm alltomal
Man op de Gard'nbank bi mi dal.

Ei Deuscher! ward dat Hart een wid
So buten in de Schummerntid;
Un Fru un Kinner um een her.
Als wenn't mank luter Rosen weer;
Dat röhrt een mehr, als in de Kark,
Dat freut een mehr, als gung't to Mark.

Still! – hört jüm wull? – den Reller dal?
Ick löv, dat weer de Nachtigal.
Ja, ja, ganz recht! nu fleut se lud
Un schütt dat lütte Hart mal ut,
Nu wedder rein so lis' un sacht,
Als sung dar'n Engel dör' de Nacht.

Un nerrn an'n Dik, in't hoge Ret
Hebbt ock de Pögg ehr Lust, ehr Leed.
De Mücken spelt un sünd togang,
Un Glöhwurm stickt de Lüchen an;
De Ad'bar steiht dar als en Pahl
Op't eene Been und kiekt hendal.

Wa lurig treckt de Abendluft,
Un wat en Rükelsch, wat en Duft!
Ick löv, dat do't de Caprifoln,
Un nerrn in'n Hoff de Nachtvijoln;
Un günd de Tun, de kappt warrn schull,
Steiht ock ja vun Kaneelbüsch vull.

De Vageln sitt un piept in'n Drom,
Lüttj' Bodderhorn slöppt bi lüttj' Blom,
De Bläder swigt un hangt in'n Dau,
Un allns is still un allns is Rau;
Sungn ni de Pögg dar in de Feern,
Ick löv, nu kunn 'ck en Spinnwipp hörn.

Ei süh, ei süh, hoch öwer'n Kopp
An'n blauen Hebn, – nn kiekt mal rop;
De lüttjen Engeln röhrt de Hann,
Un fleegt un stekt de Lichter an,
Un jümmers mehr un jümmers mehr,
Als wenn dar gar keen Enn op weer.

Ob unse lüttje Ann-Marie
Vunabend ock wul mit darbi? –
Dat weer en Deern, – wer harr dat dacht!
Nu, nu, min Moder, wes' man sacht;
Wat hölp't denn, dat de Tran noch lop?
Wi kamt dar babn ja all tohop.

Dar kummt de Mand, – dar kiekt he all
Günd dör' de Eschen achter'n Stall;
Dat mutt en Lust we'n, so an'n Hebn
Des nachts de Welt hindör' to swebn.
Wa lacht he smeerig um de Snut, –
Den lock wul ock de Abend rut.

Nu smevt de swarte Wulk darvör, –
Nu pliert he wedder lisen dör'
Un glupt in alle Ruten 'rin
Un weet. wat allns passeert dar binn;
Un geiht he morrns to Rau, he weet
Vun Freud un Leid genau Bescheed.

Wat jagt denn noch in't Dörp so lat?
Günd hölt en Wagen vor de Kat;
Dör't Finster schient so hell de Lamp,
Un ut'n Schoßsteen stiggt de Damp,
Dat's wahr, – dar liggt all Weken lang
En armen Mann vör'n Dokter krank.

Förwahr, förwahr, dat is en Leid,
Wenn so de Dod för Ogen steiht.
Wat mutt he lidn, de Stackelsmann!
De arme Fru, wat fangt se an?!
Du leewe Gott, – un blifft he dod.
Acht Kinner sünd dar ahne Brot.

Mi dünk, dat's Best', wi gaht to Bett;
Ja, ja! kamt rin un bedt mi nett;
En hartlich Wort um Hölp un Rat,
Dar för den Kranken in de Kat. –
Vellicht, dat he an't Leben bleev,
Uns' Herrgott hett de Kinner leev.

*