Autoren

∞

Werke

∞

Neu

∞

Information

∞

Shop

∞

Lesetips

∞

Textquelle

∞

Min lüttjen Gäst

(Als se am dullsten in de Kniep weern)

Nu kamt man her un et ju satt!
So'n Winter hebbt wi lang ni hatt,
Als wenn wi merrn in Rußland weern,
Een kunn ja Näs' un Ohrn verfreern!
Bischuerns föfftein ünner Null, –
Dat is mi denn doch meist to dull!

Ju lüttjen Vageln künnt een durn,
Dar sitt ju nu in'n Snee to lurn
Sluckohrig un bedrövt un still,
Halv lenterlahm un rug vör Küll,
Un kiekt mi an un sät: »piep! piep!«
Ach ja, nu sünd ju in de Kniep!

Na, kamt man her, dat hett keen Not,
Ju hungert darum doch ni dot,
Un wenn ju ock ni seit un meiht,
Als in de Bibel schreben steiht,
Un ock keen Hus hebbt un keen Stall,
Uns' Herrgott sorgt doch för ju all.

He sä denn ock to mi: »Johann,
Nu seeg di man de Vageln an;
De Winter kreeg se in de Engn, –
Du singst doch ock? – ick wull man seggn,
Denn sünd se wul din lüttjen Frünn, –
Nu bring ehr man wat Eten hin!«

Dar hebbt ju't denn! nu kamt man 'ran!
Ick seeg mi ju bideß mal an.
Ne, wat en Sellschap, wat en Gäst!
Un merrn in'n Snee hier, wat en Fest!
Un jümmers an de Spitz Herr Spatz, –
Wo seeg man den ni mit sin Schatz?!

Süh dar! dar hest du't, Muschü Lünk!
Dar kreegst du ebn een op de Flünk!
He pick Fru Drosselsch frisch un frech
Dat Beste lik vör'n Snawel weg,
Dar geev em ock een in de Ripp
Ehr Mann noch mit sin gehle Nipp.

O, de versteiht dat Quinkeleern,
Vör alln in't Holt, so ut de Feern!
Na, sünd wi man den Winter dör',
Denn fleut he uns gewiß wat vör; –
Wakeen kunn ni bi Summerdag,
Sick högen an en Drosselslag?!

Süh dar! wat's dat för'n lüttjen Mann?
De hett sin besten Rock wul an!
Lüttj' Bokfink, o, ick kenn di wul!
Nu neih di man den Kittel vull!
Wa brust so frisch in't Grön din Leed,
Trumpetst du eerst op din Trumpet!

Un du in din lüttj' gehl Habit,
Min lüttj' Gehlgöschen, hest Apptit?
Denn pick de Grütt un pleg di man,
Du stimmst to Summer ock mit an! –
Un singst ock man en simpeln Lud,
Dar feil doch wat, weerst du darut.

Wat kummt denn dar för'n lüttje Dam?
De's noch de smuckst' vun alltosam!
Graubrun un'n füerrodes Dok, –
Un wat för Ogn, so fram un klok!
Lüttj' Rotboss is't! Du leev lüttj' Deern,
Di hör ick för min Leben geern!

Vor alln in'n Harst, wenn welk de Blom,
Un wenn de Bläder fallt vun'n Bom! –
Denn singst du in so'n egen Wies',
Dat klingt so wehmotsvull, so lis'.
Als wenn man um wat Leeves ween
Un schull't min Dag ni wedder sehn. –

Dar kummt all wedder'n Beddelmann, –
Hett de een smuckes Röckschen an!
Gehlgrön un grau un himmelblau, –
Lüttj' Meeschen is't, so flink und gau, –
Un wedder een, – Platz för'n Major!
De's König vun dat ganze Chor!

He drifft sick sunst in'n Tun herum,
Un is ni gröter, als en Plumm;
Ja, kumm man her, du leev' lüttj' Baas! –
Un du, dar babn in'n Bom, Herr Klaas! –
Quark! quark! – sünd eerst de Lüttjen satt,
Denn kumm man dal un nimm di wat!

Süh so! nu will 'ck spatzeeren gahn
Un hier ni mehr to freren stahn!
Vull Rugriep glitzert allns, wat waßt,
Als weer man in en Feenpalast, –
So'n Winterdag is doch en Pracht! –
Nu nehmt ju vör de Katt in acht!

*