| |
Man denkt sik wul, en Rim to maken
Hört vær den Dichter to de Saken,
As vær de Kæksche Supp to kaken,
As vær den Bäcker
Wittbrot un Tippenstuten backen,
Sogar noch lecker.
Man hett de Eier – sleit se an,
Man hett de Botter – deit se an,
Man hett de Kælen – weiht se an,
Melk op de Bank ok,
Un Mund un Magen freit sik d'ran:
Dat gifft en Pannkok!
Ja, so vær dægli – is't keen Kunst,
Un vær den Hunger geit't umsunst;
Doch vær wat Rechts, vær Gav un Gunst,
Gar vær en Prinzen
Hört span'schen Wind, un mehr as Dunst,
Eiermaan tum mindsten!
Nu harr ik't richti op't Gewȩten,
Ik kunn't ni Nacht noch Dag vergȩten,
Dat keem mi oft as flegen Scheten,
As hilli Ding',
Dat ik Di richti as Poeten
Mal Dank muß singn.
En guden Mann is vȩl op Eer,
En guden Fürsten noch wul mehr,
Dat harr mi freit, dat de mi ehr
Un ute Feern
En fründli Wort schick, wat ik hör
Man gar to geern. –
Wi hebbt en Weg hier lank na Düstern,
Man kann dar sin Cigarr anpüstern,
De Vageln hörn, inn Schatten lüstern,
Sitten op Banken,
Un abends hett man, noch in Düstern,
Dar sin Gedanken.
De groten Böken hangt heræwer,
De blauen Waggen kamt ant Öwer,
Opt Water treckt der Schȩp un Ewer
Still in den Haben,
Nerrn op de Wischen schint de Klewer,
De Steern der baben.
Dar geit uns Herrgott mit Een wanken,
Vun't sülben kamt Een de Gedanken,
De treckt na'n baben mit de slanken
Still-framen Twigen,
As kunn't hier all na'n Hȩben ranken,.
Na'n Himmel stigen.
Dar heff ik gan so menni Dag,
Dar heff ik gan as krank un swach,
Gan as de Sünn mi fründli lach,
Gan mit min Leefste.
Noch güstern gung ik dar un dach:
Na! morgen schriffste!
Nu is't man mit uns »Modersprak«
En heel verdreihte dwattsche Sak,
– As mit en ehrli Möllerknak:
Vær Wȩldag' springt dat, –
Un wat Een jüs recht eernsthaft mak,
Jüs spaßhaft klingt dat.
Mit Gott den HErrn snackt wi sodennig
Un mit en Herzog, mit den König,
Seggt selten vȩl, scheneert uns wenig,
Lacht merrn mank't Bȩden,
Sünd eenmal nu putzlusti klænig
Un nich vær't Rȩden.
So kummt't denn, dat ik recht un slecht
So pall lik ut op plattdütsch segg,
Nich mit vȩl Wör, doch wahr un echt
– Ahn jüs Standarten –:
Ik dank Di, min Herr Herzog, recht
Ut vullen Harten!
De gut regeert, dat Gude ehrt,
As Du, min Herzog, is dat weerth,
Dat Em uns Herr en Kron bescheert –
Ik meen: en echte!
Un Unsereen Em Dank verehrt,
Ik meen: de rechte!
So wünsch ik denn: Si licht Din Last!
Bliv hell Din Hus! Din Stamm stah fast!
Gah Du man ahne Hast un Rast
– Du brukst keen Pitschen –
De Værste – kumt ok mal en Knast –
Væran uns Dütschen!
Ja, Herr, ik heff mi hartli freit,
As wul en Kind to't Jahrmarkt deit,
– Is je en Dichter, de't so geit –
Dat Du dat weerst,
De wat en Holsteensch snacken deit,
Mit Andacht hörst.
Dat gifft Een Moth, dat makt Een sȩker,
Denn Recensenten sind je klöker
As op de Plumm de Appelhæker:
De mäkelt bi't Kopen,
De kopt ni mal, de lehnt min Böker,
Un lat mi lopen.
Ik gung min Weg still un alleen,
Hölpt hett mi Keen, dankt heff ik Keen,
As do ik fast stunn op min Been.
Un do? Ja frilich
Keem, dat Rhinozeros to sehn
Mennigeen ilig.
Doch wo en Og mi fründli kik,
Doch wo en Kopp mi hartli nück,
Doch wo en Fründ de Hand mi drück,
Weet Gott, ik spör dat,
Un gar Din Huld, o Herr, segg ik
Noch mal, mi röhr dat!
Wenn nu uns HErr Gesundheit gev,
Un dat min Fedder jümmer schrev,
Un, wat ik leef heff, um mi blev,
Un wat to eten –
So wünsch ik nix as Di vȩl Lȩv,
Un Dütschland – Frȩden! |
