Noch süht man in de sore Heid
De Fotpatt un de Trajen beid.

Doch knarrt der nu ni Trump noch Rad,
Keen Rüter jagt der langs den Patt;

Dar kumt nu Keen – un hett en Hart –
Dat em't ni swar und gruli ward. 178

Bi'n Dæpel is de Spor verswunn;
Hier weer't, wo mal en Weerthshus stunn.

Hier stunn de lustige Alkenkrog,
Keen Gast keem, de væræwertog,

Keen Gast – he drunk sin Win un Beer,
Keen Gasthus, wo't so lustig weer.

»Wullt du to Kark?« sä Alke frech,
»Kumm mit, min Jung, un mak din Zech!

»De Himmel is hoch! hol di ann Tun!«
Und de der seet, de drunk sik dun.

Un de der drunk in Æwerwoth,
Vergeet sin Sünn, vergeet sin Gott.

»Wullt du to Hus?« sä Alke frech,
»De Nacht is deep, de Patt is slech!«

Un wer der seet, de spȩl de Nacht,
Un keem eerst fort ann hellen Dag.

Un Alke lach un rev de Hann:
»Wenn di't gefallt, kehr wedder an!

»Wenn di't gefallt, kehr wedder in,
»Un mak din Zech, un bicht din Sünn!«

So geit', bet dat uns Herrgott kumt –
De Alkenkrog is nu en Sump.

Dat weer en Nacht, so seggt de Sag',
Ni Hus noch Schün keem mehr to Dag'.

Hier föhrt de Patt bet dal na't Moor,
In Murrt un Maas verswinnt de Spor. 179

Dar klingt keen Rad, dar jankt keen Trump,
Keen Juchhei schallt da ut den Sump.

Un wer dar geit, un hett en Hart,
KeenWunner, wenn em gruli ward.