Och, ik kik di dær de Ogen
Bet int stille Hart hinin:
Ob't ni sin kunn, Lütte, Witte,
Ob't ni sin kunn, du weerst min!

All wat schön is, all wat smuck is,
Och, ik seeg dat all darin!
Funn ik blot darin, du Lütte,
Ok dak Beste: du weerst min!

Ei, du Lütte, Söte, Witte,
Ei, du Lütte, weerst du min!
Wull di plegen, wull di hȩgen,
Schust min Schatz, min Demant sin!

Nich de Lippen roth un ründlich,
Nich dat Lachen drum un dran,
Nich dat Wȩsen klok un kindlich:
Nȩ, de Ogen dȩ'n mi't an. 216

Baben ut den blauen Hȩben
Lücht dat so mitünner dal.
As vunn Hȩben keem mi't ȩben,
Ut din Ogen keem de Strahl!

Kloppt an unse blanken Schiben –
Och, Herr Winter, lat dat sin!
Lat dat Driben, lat dat bliben,
Schick uns bald in unse Schiben,
Schick uns bald de Værjahrssünn!

Eenmal much ik't noch belȩben,
Dat de Summer wedder grön,
Un wi Beiden sehn na'n Hȩben,
Un wi funn em blid un ȩben
As vær Jahren noch so schön!

Gar mennig Een de is der kam'
Un seeg ȩr na un sä den Nam,
Harr lewer seggt: min Ann-Marie!
Doch hör se nix un gung værbi,
Un wer ȩr seeg, so flink to Been,
Sä: Ann-Marieken, och wa schön!

Ja, Ann-Marieken mit de Drach,
Un Ann-Marieken op dat Slach –
De Köh de keemn so flink herbi,
Se freun sik ok an Ann-Marie,
Un wenn se seet un molk un sung –
Wa hell dat æwer't Feld hin klung!

Ja, Ann-Marieken weer en Deern.
Du warrst ni vun ȩr's Liken hörn,
Un wenn du't hörst, so denk darbi:
Se weer toletz min Ann-Marie,
Un wer dat Glück begripen kann,
De denk sik blot: He weer de Mann!