De striden mussen mit de Türk
Un striden mit de Dän,
De See de Füst to wisen harrn,
Den Fiend rundum de Tähn.

Wi hungn bet an den Donaustrand
Mit Hart un Sprak tosam,
Wi hörn, as dræhn dat dærch de Eer,
Den Kaiser gahn un kam'.

Wenn Ji in't Ost de Türken haun –
Wi schicken Geld un Got,
Un gegen unsen Fiend in't Norn
Vergoten Ji Ju Blot. –

Doch mählig dünner war dat Band,
Un dumpig war't umhȩr;
As Joseph keem mit »Licht un Recht«,
Em spörn wi kum mal mehr. 280

Wat awer dütsche Art un Slach,
Wi leeten nich dervan,
Wi heeln se, eensam an de See,
In't Hart un mit de Hann',

So gut, as Ji in't Ostenrik,
Dar an den Donaustrand –,
Bet endlich fast in Fründschop gat
Uns Kaisers Hand in Hand.

So denkt wi dankbar denn torügg
Mit Jüm de hunnert Jahr:
Denn Licht un Recht un dütsche Art
Is endlich ahn Gefahr.

Un vun de Donau bet an't Haf
Hört wi de Kaisers gahn;
Dat dræhnt uns All dært deepste Hart:
Wat dütsch is, blifft bestahn.