Wer harr se drȩgen kunnt alleen?
Harr ik keen Münd to sprȩken hatt,
Ik harr se ingravt inne Steen,
Se kritzelt op en flegen Blatt. –

Do keem darna en sware Tid,
Dat Unglück war mi fast to grot,
De Bost so enk, dat Hart so lütt,
Un ik as dalbögt in min Noth.

Harr ik to sprȩken hatt keen Mund,
Un noch en Fründ de na mi hör:
Dat harr mi bögt bet annen Grund,
Dat harr mi drückt bet inne Eer.

Do schrev ik allens in en Bok:
Min Freud, min Kummer un min Lev,
Dat quick mi süllst un Annre ok,
As wenn ik't jüs vær se beschrev. 2

Dat dankt wi di, min Moderslut,
Min Vadersprak, so slicht un wahr:
Du kummst as ut den Quell herut,
Un spegelst allens still un klar.

Un föhlt dat Hart sik as erlöst,
Dat swar an Glück un Kummer drog,
Büst du't, de as en Moder tröst:
»Kumm hȩr, min Kind, wat feilt di noch?«