Dat weer de Herr Willisen,
Dat weer de General,
Weer awers nich vun Isen,
Un ok keen Mann vun Stahl.

Wi harrn se sȩker krȩgen,
Se dwungen stumm un dumm;
Do blas' dat langs de Regen:
Torügg, Kamrad, kȩhr um!

Weer dat en Tid tum Blasen:
»Umkehrt!« as bi en Jagd?
Gung't denn op Reh un Hasen,
Weer't nich en bittre Slacht? 18

Harrn wi nich stan as Pahlen?
Nicht wadt in Sweet un Blot?
Un Mennig schreeg in Qualen,
Un Mennig leeg der dot!

Bi Stolke mank de Hecken
Wer leeg dar Mann an Mann?
De unse Kugeln strecken!
En General væran!

Dat weern se, de Husaren
Mit samt ȩr Dannebrog!
De Raben keemn in Scharen,
Na'n Hȩben trock de Rok.

Un wi, as op de Socken,
Wi sleken dær de Heid!
De Rok is wul vertrocken –
De Doden sünd beklei't. – –

Dat blöht in Summerdagen
Dar hochroth op de Loh:
Blot hett de Eer dar sagen!
De Schann de lüchtert so!

Doch, kamt de Tiden wedder
Vun Idstȩd – as dat ward! –
Keen Mann denn vun de Fedder!
Denn Een vun Kopp un Hart!

Denn mal en Mann vun Isen,
En echten General,
So wüllt wi noch mal wisen,
Wi dwingt se noch enmal. 19

Un blast denn de Trumpeten:
»Umkehrt! dat is værbi!«
So mutt dat Blasen heten:
Nu's Sleswig-Holsteen fri!