Nu denkt man, wenn de Husmagd backt,
Wenn Husmusik de Bratpann makt,
De Kaffeebohn in'n Brenner knackt:
Dat gifft en Back vull!
Keen Minsch denkt, wenn he plattdütsch snackt,
Dat weer gesmackvull. 340

So kann man löben, wa mi't wȩsen, –
Dat æwerleep mi as en Grȩsen –
En Fründ vertell mi dat in Dresden:
Bi Papstens in Rom
Dar harrn se plattdütsch Quickborn lȩsen
Bi'n Wihnachtsbom!

Doch, de Gewohnheit! sä de Katt,
Un kreeg en Papagei to fat,
Gewohnheit! sett sik oppe Latt,
Dreih em den Hals,
Gewohnheit! seggt se, eet sik satt,
Ja, de makt Alls!

So keem de Quickborn an den Rhin,
Gung da spazeern, drunk sik den Win,
Snack mit, gelehrt, as muß't so sin,
Mit Professores! –
Un war gar sülsten Nachtens hin
Doctor honoris!

Un doch, Gewohnheit is't ni warn!
He denkt daran dær vȩle Jahrn,
He denkt daran in graue Haarn,
An Fründschop un Lev,
Un't kummt em ditmal unverwahrn,
Dat he wat schrev.

Een Mann, de reck em ok sin Hand,
Sin Nam klingt wit un is bekannt,
Em fiert hüt dat dütsche Land,
As mit sin Beste,
Den broch he geern vun'n Holstenstrand
Ok wat to'n Feste. 341

Un ob dat noch so plattdütsch klingt,
Un ob he't noch so hüsli singt,
He weet, dat di't to Harten dringt
Trotz Ruhm un Ehr –
Un wenn di't blot en Smustern bringt:
He will nix mehr.