| |
»De Docters!« seggt de Smid un lüfft sin Arm –
Un wat værn Arm! as Annerlüd ȩr Been –
»De Docters, hör mal!« – un sin Stimm weer fin,
Doch grof weer, wat he sä, ik seggt ni wider.
Genog, he harr ok mal dat Fewer hatt,
Un fraren harr he richti as en Snider –
Un jüs den Snider heel he un de Rȩd,
De bi em stunn vær Dær un fror un bȩwer.
»En Snaps, wat ik di segg, en lütten Kæm
– Fru gah mal rin un hal en Lütjenborger,
Ok een vær mi! – un süh, un düchtig ȩten,
Dat warmt de Mag!« – un darmit schenk he in.
Doch weer der noch en Gast, de ok een much –
Denn dörstige Seelen wannert geern to Smȩd,
As lahme Pȩr – un ok de Docters kenn:
Steenklopper weer dat, mit dat korte Been.
De seggt: »Jawul!« un lang na't eerste Glas,
»De Docters kenn ik, Nawer Smid hett recht,
Arfen un Speck, un denn Gesundheit! Snider,«
Un darmit drunk he ut bet oppen Grund.
»De kenn ik vun min lange Reis' na Kiel.
Dar gifft dat Docters as Kantüffelarten:
Vær Tähn, vær Likdorn, vær dat Innerlige,
Ok blot gelehrte Docters vær de Böker,
De gar nix nützt, ni Veh noch Minschenkinner,
Un Eem de Allens snitt – as hier en Garner.
Dat mutt ik seggn, min Been hett he kureert,
Un leet mi ȩten – wat se mægt! – so seggt he.
Doch op dat Sniden, seggt man, is he happi,
Dat 's sin Pläseer, as Annerlüd dat Smöken.
Dar löppt en Koppel Volk mit blaue Brillen
In Kiel herum, wat meenst – Ogen derachter?
Ja, as man seggt, so welk ut Buttelglas,
Doch ganz natürlich un vun schöne Farv:
De brunn, de grauen – as se jüm gefallt.
De olen snitt he weg as wi de Nägeln.
De nien nehmt se jeden Abend ut
Un leggt se in en Kumm mit Pumpenwater,
– Værsichtig, se sünd dür – damit se afköhlt.
Wi harrn so'n Arfstück dar in't Hospital,
En Kȩrl, den heel he blot to sin Vergnögen,
Ni mægli sunst, dat so Een lȩben kunn!
Den harr he flickt vun Koppen bet to Föten,
De harr en feine Näs ut Höhnerfleesch,
Paßleinern Tähn, en Lappen vær de Mag –
Ik meen ut würkli Fleesch mit Hut daræwer –
As hier de Lappen op din Summerwest.
De Kȩrl sä sülbn, he weer man half sin egen,
He dach ok kum man mit sin egen Seel.
Denn sunsten, wat de Docter an em dan harr! –
He leet sik't smecken in sin leente Mag,
Doch harr he keen Geföhl as anner Minschen
Recht ut Een Stück, de Undank weer sin Lȩben.
De sä mi, as ik eerst den Docter seeg –
En leifi Kȩrl mit heel vergnögte Ogen,
De ut en leddern Tasch sin Messen kreeg –:
Nimm di in Acht! so sä he, as he weg weer,
Du büst en Kȩrl, lat em nich an din Fleesch!
Hett he't eerst fat hatt, ward em dat gefalln,
Wat blüfft, weet Gott! Ik harr hier en Colleg,
Dat weer en Kȩrl, ik segg di, as en Bom!
Denn hett he ok besnȩden un beputzt,
Dar weer toletzt so wenig mehr vun na,
As vun en Deegpopp an en Wihnachtsbom,
Woran de Kinner veertein Dagen lickt hebbt.
So sä de Racker mit de Höhnernäs!
Rut keem he – dat is wahr – ut't Hospital,
Un pickt un Bȩtelkröm, un wat min Fot
Bedrippt, den kreeg ik bȩter, bet opt Hinken!
Un krig ik mal dat Fewer inne Mag –
Ik hink na Kiel un segg: Min Herr Professer,
So segg ik – as ik jümmer to em sä –
Hier is he, wenn he sunst to bruken is,
Se hebbt vær mi wul sacht en olen annern!
Er Hand is sȩker, un ik bün ni bang!
Un vun mi Hart – dar hebbt Se doch en Stück!
Un süh mal – seggt he to den Smid, de lach,
Un nück den bȩwern Snider mit de Ogen –
Schenk in! denn so'n Professer is dat weerth:
Op sin Gesundheit!«
Un so hink he wider. – |
