Du mußt wat ȩten, mußt, min Kind,
    Denn lȩben mæt wi, as wi sünd,
    Ob junk, ob old, ob ganz toschann –
    Doch brickt de Dag vær Jeden an.

Dat Hart dat brickt ni, as man denkt,
    Mußt doch vergȩten, wat di kränkt,
    Mußt wider wanken, as wi do't –
    Kumm, itt min Kind, un nimm vun't Brod!

Dat lewe Ȩten wahrt un steit,
    Wisch' af, un pröv, ob't smecken deit!
    Un weer't man blot vær mi, so lat
    Eenmal dat Ween'n un itt mal wat! 31