| |
Dat sünd nu an de twintig Jahr,
Dat ik mal mit min »Docter« fahr,
Min Fründ – de beste vun min Frünn,
Lang' nich vergeten wenn ok hin.
Wi fahrn mal ofter ut to Lann,
He na sin Kranken, ik bi an.
Ik seeg em noch – as man so süht –
As seet he an min warme Sit,
Ik kunn em teken – wenn ik kunn –
As wenn he mi vær Ogen stunn.
So weer de fine Næs', dat Kinn,
So full de Bart daræwer hin,
Dat helle Haar, de bleke Hut –
Un holsteensch Ogen seegen rut
Ganz still un klok un blid un blau
Op Minsch un Veh un Wisch un Au.
Un darbi hör ik denn sin Ton:
Wa schön! Doch ik mutt bald dervon!
Dat weer um'n Haben un Dörpgarn
Dat ik un Weber domals fahrn.
De See weer blau, de Wischen grön,
Dat Dörp weer fröhlich antosehn,
Un achter't Dörp int depe Redder
Dar föhl man nix as Summerwedder,
Dar hör man nix as, old bekannt,
De Ræder knirschen in den Sand,
De Brun mal prusten, Flegen summ',
Sunst, as wi Beiden, allens stumm.
Blot, as de Wallachs sachten draben,
En lisen Trillern hoch vun baben,
En fröhli Finkenslag to Siden
Un ruhi grasen Veh vun Widen.
Dat weer min Docters Art nu so,
He sä ni eenmal, wo nato.
Un't weer min Mod em nich to fragen,
Mit em to fahrn weer min Behagen.
Süh, hier is Wellsee, seggt he lisen,
Wa schön de See, wa smuck de Hüsen,
Un dar de Som, dat gröne Holt,
Dat is de grote Rönner Wold.
Dar gung't op to. Un neeger steeg
De dichte gröne Wand umhöch.
Bald ünnerschee' man Bök un Eken,
De Arms un Köpp na'n Hȩben strecken,
Dat weer, as gung'n de Wulken höger,
As keem en Holtgeruch Een neeger,
Un stiller war't op Wȩg' un Stigen,
Dar röhr keen Blatt sik an de Twigen.
Dar weer en Dor. Un mit en Gruß
Seggt Weber: Förster Zinnius!
So! Also! Mit en roden Bart,
En Mann von urold dütsche Art,
As man se malt: jüs so beschapen,
Stunn hier un mak dat Dor uns apen.
Sin Haar weer brun un börstendicht,
Gesundheit lücht em ut' Gesicht,
Un Fründlichkeit, weet Gott, de weer
Ok, as ut ole Tiden hȩr.
As weern wi beid bekannte Frünn,
So fahrn wi op de Hofstell in.
Dar stunn de Schün, dar stunn de Knech,
Dar weer't as to'n Besök torech,
Ik harr mi denken kunnt, wie weern
Int Zauberland in wide Feern.
Min Doktor weer en Jägersmann,
Dat gung to Holt, de Weerth væran.
To Holt, to Holt: de Büssen knallt,
To Holt, to Holt: dat Echo schallt.
Du gröne Welt, du schöne Welt!
Væran de Förster as en Held,
Min Doktor mit sin lisen Ton,
As dach he: Ik mutt bald darvon!
Wat wi nich dropen, weer de Buck,
Doch wat wi dropen noch so smuck:
To Hus en Kinnerschaar so grot,
As se man glückli wassen do't.
De Groten fröhlich an den Disch,
As Böm so slank, as Böm so frisch,
De Lütten in ȩr Bett so söt
Mit rode Backen, warme Föt.
De Mutter wis' se as ȩrn Schatz,
Un wis' uns an den Disch uns Plaats.
Un as't vun olen Tiden heet,
So sä de Herr sin Dischgebet,
Denn seten Kinner, Fru un Frünn
Un nehm' de saubre Mahltid in.
Un as man gung. do sä man sacht:
Dies ist ein Haus, das Gott gemacht.
Min Doktor Weber is ni mehr,
Un menni Anner achterhȩr,
De ok int Rönner Holt, as he,
En Buck mal schaten oder Reh,
De ok bi Zinnius, de Weerth,
Fründschop genaten un em ehrt.
He sülben steit na föfdig Jahr
Noch mit fin börstendichte Haar
Int Rönner Holt, fast as sin Eken
Un fründli wer em mag besöken,
En Mann, as Dütschland domals trock,
Do man noch lȩv vun Eek un Bok,
En Bispill, dat noch vȩle Jahrn
Dat Schicksal mag sin Frünn bewahrn,
Dat wi em wisen könnt mit Stolt:
Den Förster ut dat Rönner Holt. |
