De Damp vertrock, de Ton verklung
– Nix mehr to hörn un sehn –
Wer dar wat mit harr, gung to Hus,
Nu mit sin Hart alleen.

Alleen! – Wat sä de junge Fru,
As Kindjen Vader reep?
Wat sä de Ole to sik sülbn,
De leeg un doch ni sleep?

Wat sä, de sunst en Hart inn Liv,
Vær dütsche Ehr tomal,
Vun unse Prinz, dat junge Blot,
Uns künfti Admiral?

De beste Mann in 't dütsche Rik
De sä: Min Kind, wat weenst?
Wȩs' still, he steit in Gottes Hand,
He steit, as ik, in Deenst.

So tröst wi uns. So gung en Bȩd
Um Glück un günsti Wind
Dær't ganze Dütschland, vær den Maat
Bet to dat Kaiserkind.

Un dat heit holpen. – Um de Eer
Dar drogen se uns Nam.
Na't Westen rut, vun't Osten hȩr
So sünd se wedder kam'. 271

Un wo se keem' – un wo se gungn
– Vun'n Prinzen bet to'n Maat –
Dar weer de dütsche Art en Rohm,
De dütsche Flagg en Staat. –

Dar kamt se an – desülwe Weg –
Nu bald, so sünd se da:
Al jümmer dichter ward de Damp,
Un luder dat Hurah.

Wat seggt denn un de junge Fru,
Wenn Kindjen »Vader« röppt?
Wat seggt de Ole to sik sülbn,
De lang al nich mehr slöppt?

Wat seggt, de sunst en Hart inn Liv,
Vær dütsche Ehr tomal,
Vun unse Prinz, dat junge Blot,
Vun unse Admiral?

De beste Mann int't dütsche Rik
De seggt: Min Kind, wat weenst?
Freu di, dat is de Lohn dervær,
He dȩ, as ik, sin Deenst.

So dȩ'n se All, nu fröhlich kamt
Se wedder alltosam,
Un vær en Jeden sprickt en Hart:
Willkam' to Hus! Willkam'!

Un Allemann in't dütsche Land,
Wi Alle alltomal,
Wi ropt: Uns Kaiser Glück un Heil
Un unse Admiral! 272