| |
Vundag' vær fiv un twintig Jahr
Do trȩdst du – do in brune Haar –
In Frankfurt, uns ol Kaiserstadt,
Ant Pult un neemst din Klock to fat.
Um di uns Dahlmann un sin Frünn:
Gervinus, Grimm, ol Arndt nich minn,
Ok Lüd as Rießer, stark int Wort,
Un Vogt, un mehr vun disse Sort.
– Doch wen man vun de Besten seeg,
De seegen nu na di umhöch.
Dat Wort gung scharp vun Mann to Mann,
Slag drop op Slag un gegen an,
Hilt weer de Arbeit, hitt dat Wark,
Fast as en Smȩd de ole Kark:
Jüm smȩden dar uns Kaiserkron,
Un rütteln mennig Fürstenthron.
Doch gung't ok giftig as vun Slang',
Du stunnst un heelst se an de Stang:
Ruhig! so lü din Klock ȩr Schall,
Din Wort weer mächtger as ȩr all:
Hier weg den Hieb! Darhin den Slag! –
Fort gung de Arbeit Nacht un Dag.
Un as de Kron nu fertig weer,
Neemst du se fat un drogst se hȩr.
Um di uns Dahlmann un sin Frünn,
Gewiß, ol Vader Arndt nich minn:
Herr König, nȩhmt se ut min Hand,
Wi kamt inn Nam vun't dütsche Land,
Dat gift keen Heil vær dütsche Art,
Bet uns en Kaiser wedder ward.
De Mann weer hartensbrav un got:
De isern Hinnerk fȩhl em blot.
Ik dörf nich, seggt he, föhl, se glöht,
Se keem ut gar ton hitte Smȩd,
De köhlt ni af, – de kumt eerst roth
Noch ut en Pohl vun Minschenblot.
Jüm trocken trurig, möd un matt
Na Frankfurt, de ol Kaiserstadt.
Scharp gung dat Wort noch, æwer all
Din egen un din Klock ȩr Schall,
Doch mählig sachter, un am Enn
Gungst Du, uns Dahlmann un sin Frünn,
Ol Arndt, de knirsch sin stumpen Tähn –
Wer hett vun se den Kaiser sehn?
Ja, du! . . . .
De Mann, de Blot ni acht,
De föhr sin Völker in de Slacht.
De Franzlüd repen: Na Berlin!
De Turkos trocken an den Rhin,
To'n letzten Mal, sän wi, will's Gott,
Ȩr Pȩr to dränken in sin Flot.
Un unse Moltke, unse Fritz,
Uns olle Wilhelm an de Spitz,
Uns Jungens, uuse Macht un Heer
Trock as de Waggen achterhȩr.
Do flot dal Blot, as Quellen do't,
Doch mit uns weer de ole Gott.
Un as de Slachten slagen weern,
In Frankrik heeln de dütschen Heern,
Un in Versailles de Kaiserstadt
Ol Wilhelm mit sin Sæn un Staat –
Do reist – damals in graue Haar –
Du wedder, wul na twintig Jahr,
Nich Dahlmann mit di, noch sin Frünn,
De weern, as Vader Arndt, dahin –
Bet an den Rhin, bet æwer hin:
Ok na Versailles stunn din Sinn.
De Kron weer ganz, ut Gold un Roth,
Weer köhlt un hardt in kostbar Blot,
Doch noch desülwe, mit din Wark,
Un de se annȩhm, brav un stark:
En König, noch so fram un slicht –
De Isern Hinnerk fȩhl Em nich! –
He sett se op in Gottes Nam,
Un nu hollt Dütschland fast tosam.
Süht man den Riksdag Kopp an Kopp –
Man süht toeerst na di hinop.
Dar steist Du – nu in graue Haar –
As do vær fiv un twintig Jahr
Nu in Berlin de Kaiserstadt,
Un hest noch fast din Klock to fat.
Un geit't ok hier mal scharp to Kehr –
Du stillst de Waggen op dat Meer
Nu lichter, denn dat Wark is klar,
Dat kost hett fiv un twintig Jahr.
Nu sȩgen Gott dat dütsche Rik,
Den Kaiser un sin Kron toglik,
Den Isern Hinnerk, den Riksdag ok,
Un unsen Simson mit sin Klock. |
