Harr Flünken an de Schullern,
En Palmblatt in de Hand,
Un gung un broch den Sȩgen
Un Frȩden æwer't Land. 317

De Tiden sünd væræwer,
Wi Minschen blivt alleen,
Keen Tröster ut den Hȩben,
Keen Engel ward noch sehn.

Man kunn mit to verzagen,
Wenn recht bedrückt dat Hart,
Wenn allens dump un düster,
Wenn't Winter wedder ward.

Doch süh, denn kumt – wohȩr denn? –
Un wenn't keen Engel is –
Vunn Himmel doch – en Sänger,
As du, Hermine, büst.

De hett op ȩren Psalter
Vær jede Ohr den Lut,
De lös't int Hart de Thran'n,
De makt dat Elend gut.

De wandert as en Baden –
En Notenblatt in Hand –
Un singt de himmlischen Leeder
Hin æwer dat dütsche Land.

Un wenn se geit – dat Echo
Is lang noch nich verstummt,
Dat klingt uns jümmer tröstlich,
Bet dat se wedder kumt. 318