Do keem in Dær en lütten Mann,
In Hand en Lücht un'n olen Hot.
He seggt: »Fru Gräfin, hör mi an,
Min Fru de liggt in grötste Noth!«

De Gräfin heel ȩr Spinnrad an
Un seggt: »Min lüttje Mann, wo denn?«
Do seggt to ȩr de lüttje Mann:
»Fru Gräfin, dat's man ȩben hen!« 188

Do lang de Gräfin na er Dok –
– Dat snie, as wenn't ut Betten full. –
Dal leggt de ole Graf sin Bok
Un seggt: »Dat is binah to dull!«

Se awer hett de Klink al fat
Un seggt: »Wer na dat Wedder süht,
»Wenn so wat röppt, de kumt to lat!
»Gott help! Ik sorg vær lüttje Lüd.«

Un darmit is se ut de Dær,
Un bald hinut in't düstre Land.
De lüttje Mann de lücht ȩr vær,
Un leidt, un fat ȩr bi de Hand.

He hett en grote Lücht ut Horn,
En Hot, de fast den Mann versteek.
He ledt ȩr æwer Heck un Dorn
Un æwer'n Snee, as weer't en Dȩk.

Doch süht se wȩder Weg, noch Steg,
Un hett ni Kark, noch Dörpen sehn.
De Lüttje dravt man ȩben weg
Un lücht ȩr twischen Stock un Steen.

Dat is nich, as ȩr Hof un Gut,
Keen Mann, as vun ȩr egen Lüd;
Se gat, as ut de Welt hinut,
Mank Donn un Dünen, as se süht.

Doch endlich, in den Barg vun Sand,
Do weer't, as dȩ sik op en Port;
De Lüttje fat ȩr fast de Hand
Un lüch un trock ȩr lisen fort. 189

Do weer't, as husch dat, dravun leep,
As keem't ut Löcker inne Wand,
Un flücht sik wedder in de Deep,
As weer't versunken in den Sand.

Mit eenmal, as se't recht betrach,
Do weern se in en Stuv an't Bett.
De Lücht de schin as helli Dag,
Lütt Fru de leeg der smuck un nett.

As nu de Gräfin ȩr erlöst,
Un sä: Nu weer dat allens gut,
Un küß dat Kind, un hett ȩr tröst,
Broch ȩr de Lüttje wedder rut.

Doch ehr he Hot un Hornlücht kreeg,
Do sä he: He bedank sik schön!
Un bȩ ȩr: »Holt de Schörrt to höch!«
Un füll ȩr de vull Hæwelspön.

Denn krop he in en Kuffer rin,
Kram dar, keem rut un broch wat mit:
En Rad, en Haspel un en Winn',
As Kinnerspȩltüg weer't, so lütt.

He leggt dat eenzeln mank de Spön
Un seggt to ȩr: »Verwahrt se recht!
»So lang as vun de Dree noch Een,
»Geit't Kind un Kindeskind ni slecht!«

As se to Hus in't Sloß sik funn,
Seet dar de Graf noch bi sin Bok.
De Lütt weer mit de Lücht verswunn.
Af lȩ de Gräfin Schörrt un Dok.

Herrje! wat full dar oppe Dȩl?
Dat rode Gold as luter Spön!
Do seggt de Graf: »Ik löv min Deel:
»Dat is de Ünnereerdsche wȩn!« 190

»Verwahr de Haspel, Rad un Winn'!
»Dat is keen Speltüg, as ut Holt.
»Wer't findt, un hett den rechten Sinn,
»Hett mehr als Glück un Geld un Gold« . . .

So gung in ole Tid de Sag'. –
Wo sünd de Haspel, Rad un Winn'?
Wo blev dat Sloß mit Graf un Mag'? –
Is allens dot un weg un hin!

Doch ward mitünner noch vertellt,
– Un wul en Olen wis't der hin
Op Een mit mehr as Glück un Geld –:
Hett de dat Rad? – Vellicht den Sinn!