Nȩ, bi dat Heidelbarger Fatt,
Wo letzmals se beraden,
Dar harrn se ganz en anner Natt
As in to swimm un baden.
Denn is de Tünn ok holl un boll
Un lang al leck un lerrig:
Ol Vader Rhein is jümmer vull
Un bringt den Win noch farrig.

»Dar waßt he so ant Öwer rop« –
As Asmus dat beschrȩben,
Ruinen stigt na'n Himmel op,
Umt Murwark grönt de Rȩben, 327
Inn Schatten wannert Hand in Hand
All wat der dütsch un sȩlig:
Dat weer en Philologen-Land!
Dat makt Een junk un fröhlich!

Uns Land is flack, uns Sprak is platt,
Un eernsthaft sünd uns Lüden;
To seggn hebbt wi hier wenig hatt
Un öfter vȩl to striden.
Doch wüllt de Herrn de See mal sehn
In Schatten ünner Böken
Mit Saten rum un Wischen grön:
So mægt se uns besöken.

Un westwarts selht se mal de Floth
Mit Dik un Damm verslaten,
Un nordwarts oppe Heid dat Blot,
Dat wi in Ström vergaten;
Un drückt wi denn de Herrn de Hand
To 'n Willkam in Gedanken,
So denkt se: De sünd stammverwandt
As man am Rhein de Franken.

Wenn't so is – denn na Holstenwis':
Willkamen, Ju Gelehrten!
Sitt dal! un langt na Drunk un Spis'!
Denkt nich, dat Ji't vertȩhrten!
Wat Gods to ȩten hebbt wi mehr,
Win wasst uns in den Keller,
Un wenn Ji gat, so bȩdt wi sehr:
Nu kamt ok bald mal wedder! 328