Ik löv, dat is al tȩmli lang,
En Jahrer dörtig, veertig wul,
So lang al, würkli, as Du sühst,
Dat Snee Di oppen Köppen full.

De eersten Büxen! Ja værwahr,
De Bengel trock se sȩlig an,
Un rich sik stramm hoch op de Been,
Un dach un föhl sik as en Mann.

Wa menni Paar sitdȩm darna,
Wa menni Riß, wa menni Lock!
Dær Hȩg un Stȩg gung meist de Weg,
Dær Bȩk un Graben, Busch un Brok.

Un wenn't mal Tüg as Ledder weer:
Wat nich entwei, dat weer to kleen,
So dat de Moder öfter wünsch,
De Büx much wassen mit de Been. 330

Nich wahr? So weer't. Un mit de Tid
Gev't Hosen, as de Mod se broch,
Bald so, bald so vun Tüg un Snitt –
Blot an de eersten denkt man noch.

De eersten Höschen! – Doch, min Fründ,
Mi fallt en Radelsch darbi in:
Segg an, de allereerste Büx –
Wat vær en Bengel steek darin?

Du kannst ni raden? Na, so hör:
Dat weern de Im in't Paradies.
Ni wahr? Un weest nu ok de Farv:
Gȩl meistens oder witt un gris.

Un so is't blȩben allsither,
Noch ganz de Mod, na Tüg un Snitt
Dregt noch de Höschen uns lütt Im,
Desülwen Farwen gȩl un witt.

Un snidert sülb'n, un wa geschickt,
Brukt nich mal Natel oder Scheer,
Keen Splet darin, ni stückt noch flickt,
Anpaßt as vær de feinste Herr.

Dat All'ns, as Fritz Reimers sä,
Do he noch lȩv, ahn Hexeri,
Mit Snelligkeit; en Neihmaschin
Vun Singer stümpert blot darbi.

Dis Höschen sünd de Imkers Freud,
De eersten, ut den Hasselnknick,
Un wenn de schöne Summer geit –
Dal mit de letzten geit sin Glück.

De eersten Büxen! Och min Fründ,
Wer denkt ni dran? de Lust weer grot!
Un wenn't bet an de letzten kumt,
Denn tröst di mit den lewen Gott. 331

So lehrt de Imker allerlei
Vun sin lütt Volk Jahr ut Jahr in,
Ok wenn se em keen Hönnig bringt,
Bringt se Denkkörner em in Sinn.

Wer lehrt nich an sin Immenstand
Vær't Hus to sorgen, Kind un Fru,
Gar, kunn man segg'n, vær't Vaderland
Un all wat gut un schön darto.

Un wenn de körtste Dag værbi,
De slimmste vær en Imkersseel,
Denn geit't bargan, de Sünn de stiggt,
Bald ward de Hasseln wedder gȩl.

Un Niejahr röppt he to sin Volk,
Dat ruhig tövt, un to sin Frünn:
Nu man Geduld, de Dag de längt,
Prost Niejahr! Bald so warmt de Sünn.