Dar weer ok Is, in Winterdagen,
Un Sünndagstid, un na de Schol,
De Schlittschoh um – gung't wit Behagen
Na'n Ostenpohl! na'n Ostenpohl!

Doch na den Nordpol, na den Tappen
To sehn, wo sik de Eer in dreit,
Wo'n Seehund nich vær Küll mehr jappen
Un'n Isbar nich mehr baden deit;

Wo Petermann sin apen Fahrt hett,
Un Stielers Atlas witt Papier:
Dar hört en Magen to, de Swart hett,
Un Kopp un Hart vull Dȩg un Tier!

Wo dar de Seekoh süht in Schuddern
Den Damper, de noch nordwarts hollt,
Un röppt ȩr Jungen: Kamt mit Muttern!
Nich wider, Kinner! dar's to kolt!

Dar gah ik nich – so vȩl is sȩker –
De Nordpol hett vær mi keen Tog,
Un stunn ok nös in Kart un Böker:
Groths Land in 90 Graden hoch. 325

Doch wer den Moth hett – alle Wetter!
De reis' mit Gott! Wi seht em na.
So deit in England unse Vetter,
Un Uncle in Amerika.

Man los! un wis't se wat en Hark is!
De dütsche Art, den dütschen Moth.
De Küll un Hitten likes Quark is
Vær dütsche Ehr – un gat mit Gott!

Wi sünd derbi mit Wunsch un Willen,
Un unse Sȩgen folgt jüm na,
Wi sorgt un bȩdt vær jüm in Stillen,
Un freut uns, sünd jüm wedder da.

Un dat kann recht dat Hart Een laben,
Wenn't eenmal geit dær Drög un Natt,
Wenn't heet: Ol Sleswig-Holsteen baben!
Un: An den Nordpol sprickt man Platt!

Darmit jüm dat nu nich verlesen
Vær Finnsch un Lappsch, vær Engelsch un Fransch,
Schick ik dat Bok di værtolȩsen
Bi lange Wil, lütt Docter Pansch.

Wenn't mal ni gan will un ni lücken,
Wenn jüm mal sitt den Kopp in Hand,
Ward jüm dat Bok vellicht erquicken,
De Sprak ut't lewe Vaderland.

Vellicht bi't Nordlicht, in de Nachten
Nimmst du dit Bok, un settst di hin,
Un list de Holstenjunges sachten:
»Min Modersprak, wa klingst du schön!« 326

Un ward jüm denn umt Hart wat lichter
Un mal vun Thran' de Ogen vull,
So denkt: To Hus, uns plattdütsch Dichter
Gev uns sin Hart mit an den Pol.